Πως καταντήσαμε έτσι λοχία…

Του Κυριάκου Ανδρέου

Θυμάμαι παλιά στα χωριά, ζύμωναν όλοι μαζί οι χωριανοί, έδινε ο ένας στον άλλο αλεύρι και τα ψωμιά ήταν για όλους ίδιας γεύσης, υπέροχα αυθεντικά. Πλέον επικρατεί ζηλοφθονία, πλέον ο καθένας κοιτάζει τα δικά του και απαξιώνει των άλλων. Κουτσομπολεύει, εκφοβίζει, ταπεινώνει. Πως καταντήσαμε έτσι η κυπριακή κοινωνία, άλλοτε φιλόξενη, άλλοτε ταπεινή και αγνή. Συζητάμε εξ αφορμής του πρωτάκουστου κατά συρροή εγκλήματος ενός τέρατος- το όνομα του οποίο δεν γράφω, όχι γιατί φοβάμαι κανέναν, αλλά δίνοντας του όνομα του δίνω ανθρώπινη υπόσταση- για το θεσμικό ρατσισμό. Που πράγματι υπάρχει και είναι ριζωμένος σε όλο τον δημόσιο τομέα. Πλην όμως ο θεσμικός ρατσισμός δεν είναι παρά καθρέφτης του ρατσισμού μια ολάκερης κοινωνίας που κάποτε ζύμωνε κοινό ψωμί. Μιας κοινωνίας που επιχειρεί να τον βαφτίσει αποκλειστικά βούλγαρο για να αποσείσει από πάνω της την παραδοχή ότι και Ελληνοκύπριοι κάνουν τέτοιου είδους εγκλήματα όπως σε κάθε ράτσα, κάθε θρησκεία, όποιας καταγωγής. Μιας κοινωνίας που αποκαλεί μαυρούες τις Φιλιππινέζες στην καλύτερη των περιπτώσεων ή ποτζίνες τις εύκολες που προκαλούν τις Κυριακές, στην χειρότερη. Μιας κοινωνίας που ακούει για έγκλημα και δυστύχημα στις ειδήσεις, αναστατώνεται και πνάζει μόλις ακούει πως αφορά ξένους. Τα πηγάδια και οι λίμνες τούτες τις μέρες δεν ξεβράζουν μόνο σορούς αθώων γυναικών και των παιδιών τους. Ξεβράζουν και όλη την κακία, ρατσισμό, αναισθησία που χαρακτηρίζει το σύνολο της κοινωνίας που δεν μπορεί να σπάσουν οι πολλές ωστόσο λιγότερες ακόμη από την πλειοψηφία φωνές λογικής, ενσυναίθησης, Ανθρωπιάς. Ξεβράζουν όλες τις αδυναμίες και παραλείψεις ενός κράτους, που στην τελική είναι ανύπαρκτο. Κράτος υπάρχει μόνο για να θωρακίζονται πίσω του οι διορισμένοι κάθε φορά που λένε το ‘εγώ εν τζιαι’. Δεν αρκεί και δεν πρέπει να αρκεί η παραίτηση του Υπουργού Δικαιοσύνης και του Αρχηγού Αστυνομίας. Διότι η διάδοχη κατάσταση θα είναι μια από τα ίδια αν δεν αλλάξουμε εκ βάθρων ως κοινωνία. Αν οι παραιτήσεις ή παύσεις γίνονται ενόψει ευρωκλογών ζήτω που καήκαμε. Οφείλουμε όλοι οι πολίτες να διεκδικήσουμε και να απαιτήσουμε σωρηδόν αλλαγές. Και εκεί όπου δεν πίπτει λόγος να πίπτουν παύσεις και απολύσεις. Ας ξεκινήσουμε με την αλλαγή του συστήματος αδειών εργασίας στο Υπουργείο Εσωτερικών, ας κοιτάξουμε στα μάτια τη μάστιγα του τράφικινγκ, να γίνουμε ξανά άνθρωποι. Άνθρωποι που βρίσκουν λύσεις για ανθρώπινα προβλήματα όπως βρίσκουν οι κυβερνώντες για να εισπράττουν πχ. με τα σχέδια πολιτογραφήσεων επενδυτών. Εμπρός λοιπόν. Δεν χρειαζόμαστε κίτρινα γιλέκα, μόνο τα χέρια μας ψηλά και τα πόδια μας σε πορεία. Συνεχή, διεκδικητική, μέχρι τέλους!