ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ;

Τι να πει κανείς… Ένα αγόρι μόλις 14 χρόνων χάθηκε. Εγκατέλειψε τα όνειρά του, τους φίλους του, τα αδέρφια του. Εγκατέλειψε μαζί και όλα αυτά που τον βασάνιζα. Και ήταν μόνο 14 χρόνων. Ένα αγόρι που είχε τόσα να μάθει, ωστόσο πρόλαβε και μας έμαθε πολλά. Πως η πίεση, οποιασδήποτε μορφής προς τα παιδιά μας, όταν τους
ζητούμε να ακολουθήσουν τους στόχους που εμείς θέσαμε γι’ αυτά, όταν τα θέλω τους περνάνε σε δεύτερη μοίρα μπροστά στις δικές μας φιλοδοξίες… ε τότε δεν περνούν καλά. Όμως, στην περίπτωση του Στυλιανού τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Εκεί όχι μόνο δεν του απαγόρευσαν να ονειρεύεται, όχι μόνο του καθόρισαν το μέλλον του, αλλά του στερούσαν και όλα τα άλλα. Και κυρίως την αγάπη. Γι’ αυτό και το Γραφείο Ευημερίας στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει την παραμικρή δικαιολογία, το παραμικρό ελαφρυντικό. Διότι το αγόρι δεν έβαλε τέρμα στη
ζωή του διότι δεν του άρεσε το φαγητό της προηγούμενες ημέρες. Το αγόρι δεν είχε να φάει την προηγούμενη ημέρα. Δεν αποφάσισε να «φύγει» διότι τον αγνόησαν, έφυγε διότι ένιωθε μόνος και ήταν μόνος…
Κύριοι αναλογιστείτε τις ευθύνες που σας αναλογούν και κάντε αυτό που πρέπει. Παραιτηθείτε πριν να είναι πολύ αργά. Όταν τέτοιες υποθέσεις τις περνάτε αψήφιστα τι να πει κανείς… Το χρωστάτε σε εκείνο το 14 χρόνο που σε λίγους μήνες πρόκειται να ξεχάσετε. Το χρωστάτε στα αδέρφια του. Που είστε Κύριοι όταν σας χρειάζονται αυτά τα παιδιά, όταν σας το φωνάζουν ότι δεν έχουν άλλες δυνάμεις να παλέψουν. ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ;