Απόψεις

Του Κυριάκου Ανδρέου

Θυμάμαι παλιά στα χωριά, ζύμωναν όλοι μαζί οι χωριανοί, έδινε ο ένας στον άλλο αλεύρι και τα ψωμιά ήταν για όλους ίδιας γεύσης, υπέροχα αυθεντικά. Πλέον επικρατεί ζηλοφθονία, πλέον ο καθένας κοιτάζει τα δικά του και απαξιώνει των άλλων. Κουτσομπολεύει, εκφοβίζει, ταπεινώνει. Πως καταντήσαμε έτσι η κυπριακή κοινωνία, άλλοτε φιλόξενη, άλλοτε ταπεινή και αγνή. Συζητάμε εξ αφορμής του πρωτάκουστου κατά συρροή εγκλήματος ενός τέρατος- το όνομα του οποίο δεν γράφω, όχι γιατί φοβάμαι κανέναν, αλλά δίνοντας του όνομα του δίνω ανθρώπινη υπόσταση- για το θεσμικό ρατσισμό. Που πράγματι υπάρχει και είναι ριζωμένος σε όλο τον δημόσιο τομέα. Πλην όμως ο θεσμικός ρατσισμός δεν είναι παρά καθρέφτης του ρατσισμού μια ολάκερης κοινωνίας που κάποτε ζύμωνε κοινό ψωμί. Μιας κοινωνίας που επιχειρεί να τον βαφτίσει αποκλειστικά βούλγαρο για να αποσείσει από πάνω της την παραδοχή ότι και Ελληνοκύπριοι κάνουν τέτοιου είδους εγκλήματα όπως σε κάθε ράτσα, κάθε θρησκεία, όποιας καταγωγής. Μιας κοινωνίας που αποκαλεί μαυρούες τις Φιλιππινέζες στην καλύτερη των περιπτώσεων ή ποτζίνες τις εύκολες που προκαλούν τις Κυριακές, στην χειρότερη. Μιας κοινωνίας που ακούει για έγκλημα και δυστύχημα στις ειδήσεις, αναστατώνεται και πνάζει μόλις ακούει πως αφορά ξένους. Τα πηγάδια και οι λίμνες τούτες τις μέρες δεν ξεβράζουν μόνο σορούς αθώων γυναικών και των παιδιών τους. Ξεβράζουν και όλη την κακία, ρατσισμό, αναισθησία που χαρακτηρίζει το σύνολο της κοινωνίας που δεν μπορεί να σπάσουν οι πολλές ωστόσο λιγότερες ακόμη από την πλειοψηφία φωνές λογικής, ενσυναίθησης, Ανθρωπιάς. Ξεβράζουν όλες τις αδυναμίες και παραλείψεις ενός κράτους, που στην τελική είναι ανύπαρκτο. Κράτος υπάρχει μόνο για να θωρακίζονται πίσω του οι διορισμένοι κάθε φορά που λένε το ‘εγώ εν τζιαι’. Δεν αρκεί και δεν πρέπει να αρκεί η παραίτηση του Υπουργού Δικαιοσύνης και του Αρχηγού Αστυνομίας. Διότι η διάδοχη κατάσταση θα είναι μια από τα ίδια αν δεν αλλάξουμε εκ βάθρων ως κοινωνία. Αν οι παραιτήσεις ή παύσεις γίνονται ενόψει ευρωκλογών ζήτω που καήκαμε. Οφείλουμε όλοι οι πολίτες να διεκδικήσουμε και να απαιτήσουμε σωρηδόν αλλαγές. Και εκεί όπου δεν πίπτει λόγος να πίπτουν παύσεις και απολύσεις. Ας ξεκινήσουμε με την αλλαγή του συστήματος αδειών εργασίας στο Υπουργείο Εσωτερικών, ας κοιτάξουμε στα μάτια τη μάστιγα του τράφικινγκ, να γίνουμε ξανά άνθρωποι. Άνθρωποι που βρίσκουν λύσεις για ανθρώπινα προβλήματα όπως βρίσκουν οι κυβερνώντες για να εισπράττουν πχ. με τα σχέδια πολιτογραφήσεων επενδυτών. Εμπρός λοιπόν. Δεν χρειαζόμαστε κίτρινα γιλέκα, μόνο τα χέρια μας ψηλά και τα πόδια μας σε πορεία. Συνεχή, διεκδικητική, μέχρι τέλους!

Του Κυριάκου Ανδρέου

Μα τι ωραία τα λέει ο γ.γ. της ΠΑΣΥΔΥ για τη δικαίωση των δημοσίων υπαλλήλων από το δικαστήριο για τη μείωση των απολαβών και συντάξεών τους. Δικαίωση. Ωραία λέξη. Δικαίωση για τους απλούς πολίτες, τους δύσμοιρους τούτου του τόπου πότε θα επέλθει; Τους μισθωτούς στον ιδιωτικό τομέα που πρέπει να λένε και ευχαριστώ στους εργοδότες τους για τον κατώτατο μισθό που τους δίνουν και τους λένε «αν θέλετε, έχει και αλλού πορτοκαλιές». Δικαίωση. Ωραία λέξη και για τους ίδιους τους δικαστές που τους μισθούς και τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων γνωμάτευσαν ότι είναι περιουσιακό στοιχείο λες και είναι σπίτι και αυτοκίνητο… Μα θα μου πείτε δεν είναι πρώτοι και καλύτεροι αυτοί που γνωμάτευσαν για τον εαυτό τους ότι πρέπει να εξαιρεθούν από τα μνημονιακά μέτρα; Θα μου πείτε πως στη συνέχεια συνεισέφεραν εθελοντικά. Ε και; Για πόσο, δυο τρία χρόνια; Και είναι το ίδιο ο μισθός του δικαστή με του πλασιέ; Δικαίωση… Πείτε το κ. Χατζηπέτρου σε κάθε σπίτι και σε κάθε πολίτη μας εκεί έξω που δυσπραγεί καθημερινά, που δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του, που αναγκάστηκε στο παρελθόν να κλέψει ένα χαλλούμι και το πάντα δίκαιο δικαστήριο του επέβαλε ποινή φυλάκισης. Δικαίωση οι επιστροφές των αποκοπών που αν δεν γίνονταν το κράτος δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει και άρα ούτε σεντ δεν θα μπορούσε να καταβληθεί στους δημόσιους υπαλλήλους; Οι αποκοπές που έγιναν στο δημόσιο είναι για να σώσουν τους δημόσιους. Όχι εμάς όλους. Δικαίωση.. Ξέρετε χωρίς να θέλω να θίξω τους δημοσίους υπαλλήλους που δεν ζητούν και δεν απαιτούν όσα οι ηγεσία τους και αυτοί οι περίπου 1000 που προσέφυγαν, το λαμπρόν κρούζει εκεί που ππέφτει. Το θέμα είναι πως σε πολλές περιπτώσεις το λαμπρόν που μας κρούζει δεν πέφτει από τον ουρανό αλλά μας το ρίχνουν οι έχοντες και οι κατέχοντες. Φτάνει πια. Μας κάνατε ποζάβλι. Και τι θα απομυζάτε από αποκαϊδια ρε;

Οριστικό τέλος στις πλαστικές σακούλες θέλει να βάλει η κυβέρνηση, καθώς το Υπουργείο Γεωργίας, Αγροτικής Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος επιδιώκει την πλήρη απαγόρευσή τους. Δηλαδή, όχι μόνο δεν θα διατίθενται δωρεάν οι πλαστικές σακούλες, αλλά οι καταναλωτές δεν θα μπορούν ούτε να τις αγοράζουν προς 0,6 σεντ από τα ταμεία των καταστημάτων. Πρόκειται για ένα αποφασιστικό μέτρο προς εξάλειψη της χρήσης της πλαστικής σακούλας, από τη στιγμή μάλιστα που η κυβέρνηση δεν μπορεί να ελέγξει με ακρίβεια ποιοι χρεώνουν τελικά την πλαστική σακούλα, ποιοι δηλώνουν την αγορά της, αλλά και ποιοι είναι αυτοί που δεν εφαρμόζουν την πρόνοια της νομοθεσίας. Από μια ματιά στα σχόλια συμπολιτών μας σχετικά με το θέμα διαβάσαμε ατάκες του τύπου «Και πού θα βάζουμε το κρέας για σούβλα;» ή «Πού θα βάζουμε τα φρούτα που αγοράζουμε από τη φρουταρία;». Ας μην παραβλέπουμε όμως την ουσία, η οποία έχει να κάνει με τη νοοτροπία μας ως πολιτών. Και από τη στιγμή που ακόμα δεν έχουμε αντιληφθεί ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε πλαστικές σακούλες, είτε ως καταναλωτές είτε ως πωλητές, ε τότε, ναι, πρέπει να μας απαγορεύσουν εντελώς της χρήση τους προκειμένου να αλλάξουμε νοοτροπία. Διότι, αν ακόμα δεν έχουμε συνηθίσει να πηγαίνουμε στην υπεραγορά ή στο περίπτερο με την επαναχρησιμοποιούμενη σακούλα, τώρα που δεν θα βρίσκουμε πλαστική ούτε για να αγοράσουμε, θα αποκτήσουμε μια καλή περιβαλλοντική συνήθεια. Και λύσεις βρίσκονται και για τα κρεοπωλεία και για τις φρουταρίες. Κανείς δεν θα χρειαστεί να φύγει από κρεοπωλείο με ένα αρνί στον ώμο… Η κυβέρνηση πάντως είναι αποφασισμένη, γι’ αυτό ήδη έχει ετοιμαστεί νομοσχέδιο, το οποίο και θα τύχει διαβούλευσης με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, στη συνέχεια θα τύχει νομοτεχνικής επεξεργασίας από τη Νομική Υπηρεσία και θα σταλεί στη Βουλή. Είναι μια αλλαγή που θα επηρεάσει θετικά την κουλτούρα μας, δεν χρειάζεται άλλωστε να αντιδρούμε κάθε φορά που κάτι πάει να αλλάξει. Κάποιες φορές, όπως και τώρα, είναι για το καλό μας…

Του Κυριάκου Ανδρέου

Ευτυχώς που υπάρχουν οι μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο και οι εξαγγελίες, δηλώσεις και υποσχέσεις κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων διατηρούνται. Πως μου ήρθε αυτό τώρα; Είναι που κάθε φορά που γίνεται ένα κακό μαζεύονται όλοι όπως τα κοράκια από πάνω του και είναι πάντα έτοιμοι για να δώσουν λύσεις. Πυρκαγιές θέλετε; Δυστυχήματα; Πλημμύρες; Όλοι τοποθετούνται, όλοι εισηγούνται λύσεις, η κυβέρνηση εξαγγέλλει μέτρα. Τάζει ειδικούς και μελέτες. Και τι γίνεται; Μας βρίσκει ξανά το κακό και ξανά μανά οι επιμηθείς. Ξέρετε αλήθεια πως οι κυβερνώντες, και αυτοί και οι προηγούμενοι ποντάρουν στο ότι δεν θυμόμαστε; Στο ότι ξεχνάμε τι μας τάισαν χθες; Δείτε λόγου χάρη την περίπτωση του τραγικού θανάτου της Φραντζή, ύστερα του φονικού του ζεύγους στον Στρόβολο, προχθές της 9χρονης στη Λάρνακα. Όλοι έχουμε κάτι να πούμε, όλοι να κρίνουμε και να επικρίνουμε. Και μετά; Μετά προχωράμε σε άλλη είδηση. Ποιος ρώτησε για το παιδί των φονευθέντων στο Στρόβολο; Που είναι σήμερα ο 13χρονος που σκότωσε την αδερφή του; Το ξανάγραψα σε άλλες περιπτώσεις. Οι αρμόδιοι έμαθαν να μην λένε πολλά. Αφήνουν τον κόσμο να ξεθυμαίνει μέσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για τους παλαιότερους στον καφενέ και στις μαζώξεις. Μετά ρίχνουν εξαγγελίες. Πετάνε και ένα επίδομα της πλάκας (βλ. το τιμητικό των στρατιωτών το 1974) και ξοφλάνε. Στο μεταξύ στην Πέγεια συνεχίζεται το άτακτο κτίσιμο, στην Κύπρο καταφθάνουν ασυνόδευτα που δεν έχουμε που να τα βάλουμε επειδή κάποιοι ρατσιστές φωνάζουν, οι δρόμοι λαντώνουν με μια μπόρα μισής ώρας, το πολιτικό ζήτημα παραμένει άλυτο και ξανά μανά η συζήτηση για ένταξη ή όχι στο ΝΑΤΟ ή στον προθάλαμό του, τον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη. Πείτε μου δεν είμαστε ένας μεγάλος καφενές; Είμαστε. Και φταίμε γιατί συνεχίζουμε να παραγγέλλουμε τον ίδιο καφέ που φτύνουμε μόλις μας τον φέρουν. Κάθε μέρα. Κάθε μέρα. Φτάνει πια. Τους είδαμε, τους μάθαμε. Πότε επιτέλους θα αρχίσει η αντίδραση στη δράση τους; Πότε θα γίνει κάτι για μας; Για το κοινό καλό; Πότε θα αντιδράσει έστω και ένας αξιωματούχος και να πει «εγώ παραιτούμαι. Δεν αντέχω την ξιμαρισιά». Διότι κύριοι και εσείς που μένετε για να φωνάζετε συνθήματα ενώ αμείβεστε έχετε την ίδια ευθύνη. Γιατί μένετε και δεν φεύγετε για να σοκαριστεί και η κοινή γνώμη; Το «εγώ τα έλεγα», το χορτάσαμε…

Του Κυριάκου Ανδρέου

«Δεν είμαι ρατσιστής αλλά…». «Δεν είναι ότι δεν θέλω τους ξένους αλλά…». «Δεν είναι ότι έχω πρόβλημα με τους γκέι αρκεί…». Κεκαλυμμένοι ρατσιστές. Ίσως χειρότερο το είδος. Διότι όταν ένας ρατσιστής το παραδέχεται είναι και πιο εύκολα αντιμετωπίσιμος, υπό την έννοια της προσπάθειας να απομονωθεί πριν γίνει ακραίο στοιχείο. Ο άλλος ο «δεν είμαι αλλά», που δυστυχώς είναι οι πλείστοι, είναι που δημιουργεί το μεγαλύτερο πρόβλημα στην κοινωνία. Ένας ρατσιστής το πιστεύει. Ένας κεκαλυμμένος το εκμεταλλεύεται. Για το συμφέρον του, το χρήμα ή άλλως πως. Είναι αυτός που αν έχει μαγαζί και θέλει να πωλήσει θα πωλήσει και στον αλλοδαπό που σε άλλη περίπτωση θα βρίσει. Την ίδια ώρα θα τον εκμεταλλευτεί χειρότερα από τον άλλο που έχει μαγαζί και δεν θέλει απλά τον αλλοδαπό στο χώρο του. Δεν ξέρω κατά πόσο γίνομαι κατανοητός αλλά η υγιής κοινωνία στο σύνολό της πρέπει να δώσει επιτέλους ένα γερό πάτσο στο ρατσισμό και να τον αντιμετωπίσει σε όλες τις εκφάνσεις του. Κυρίως σε αυτές που υποβόσκουν για να επιτεθούν σε μια στιγμή που ενοχλούνται τα συμφέροντά τους. Δεν είναι το θέμα μας το αίτημα του κοινοτικού συμβουλίου Ζυγίου να μη θέλει το κέντρο ασυνόδευτων παιδιών στο χωριό. Το διαχωρίζω. Αν με ρωτάτε ωστόσο από την ώρα που το κέντρο θα γίνει σε δημόσιο κτίριο δεν αφορά το κοινοτικό συμβούλιο. Εμένα με ρωτάει το κράτος αν ήθελα το τάδε Υπουργείο απέναντί μου; Αν ήθελα το τάδε πεδίο βολής στο χωριό μου; Αν όμως τίθεται θέμα δημόσιας υγείας, ναι να επαναστατήσω. Να φύγουν χοιροστάσια εντός κατοικημένων περιοχών. Βλαβερά καλώδια πάνω από το κεφάλι μας. Εδώ τι θέμα τίθεται; Ασφαλείας; Δηλαδή αν άνοιγε ένα μπαρ και έβγαιναν έξω μεθυσμένοι δεν θα ενοχλείτο το κοινοτικό συμβούλιο; Θα έκανε έλεγχο αν στους πελάτες ήταν αλλοδαποί, ασυνόδευτα παιδιά που θεωρεί ότι δεν είναι παιδιά αλλά ενήλικες με δηλωμένα ψεύτικα στοιχεία; Αν αντί κέντρο ασυνόδευτων γινόταν καζίνο θα είχαν το ίδιο πρόβλημα μη αξιοποίησης του χώρου όπως είχαν απαίτηση, π.χ. για κέντρο υγείας ή για κέντρο εξυπηρέτησης του πολίτη; Έπειτα αν στον ίδιο χώρο συνυπάρχει και το κέντρο ασυνόδευτων και το ΚΕΠ θα εξακολουθήσουν να έχουν πρόβλημα; Την ίδια ώρα όμως το αρμόδιο Υπουργείο έχει υποχρέωση να καλέσει το χωριό να το ενημερώσει για τις προθέσεις του και να απαντήσει στις όποιες ερωτήσεις και ανησυχίες τους. Καταλήγοντας η απάντηση δεν είναι το μποϊκοτάζ που ξεκίνησε ως μορφή διαμαρτυρίας στο διαδίκτυο στις ψαροταβέρνες της περιοχής. Δεν σημαίνει ότι όλοι οι κάτοικοι συμφωνούν. Όσοι έχουν έντονη άποψη ας διαμαρτυρηθούν με μια εκδήλωση έξω από το Υπουργείο Εργασίας για παράδειγμα, ζητώντας να μην αναιρεθεί η απόφαση για να γίνει το κέντρο στο Ζύγι. Αλλιώς μιλάμε και πάλι για κεκαλυμένους ρατσιστές που τώρα φωνάζουν επειδή δεν τους αφορά. Γιατί μπορεί αύριο, όταν θα τους αφορά, να ταυτίζονται με τις αποφάσεις Ζυγίου…

Του Κυριάκου Ανδρέου

Τα παιδιά δεν μας ακούν, μας μιμούνται. Μια απλή πρόταση μα που εμπεριέχει τόση σοφία. Σήμερα απευθύνομαι στους νέους γονείς. Αυτούς που έχουν την ευθύνη για τη γενιά που θα μας διαδεχθεί. Προσέχουν μέσα στον κυκεώνα των τόσων όσων υποχρεώσεων της μέρας τι παράδειγμα δίνουν στα παιδιά τους; Πως συμπεριφέρονται όταν οδηγούν; Πως συμπεριφέρονται στο σπίτι; Πως όταν κάποιος τους μιλά με αγένεια ή όταν κάποιος άλλος ζητά την βοήθειά τους; Ακούνε τα παιδιά, παίζουν μαζί τους, απαντούν στον καταιγισμό ερωτήσεων τους ή απαντούν μηχανικά χωρίς να ξεκολλήσουν από την οθόνη του κινητού; Αν ισχύει το τελευταίο γιατί διαμαρτύρονται όταν τα παιδιά δεν ξεκολλάνε μετά από τα ηλεκτρονικά; Ας πάμε όμως στις αξίες. Όταν ο γονιός πετάει από το αυτοκίνητο σκουπίδι, ή όταν αφήνει σκουπίδια στην παραλία και «θα τα συνάξουν τούτοι που τα κρεβατάκια» δίνει ένα εγκληματικό παράδειγμα στα παιδιά του. Αν όμως αντί να επιχειρήσει να τους μάθει τρόπους είναι ο ίδιος σωστός τότε θα πετύχει το θαύμα που θέλει. Αν έχει οικιακή βοηθό και της συμπεριφέρεται σαν σκλάβα το ίδιο θα συμπεριφέρεται και το παιδί του σε συνάνθρωπό του που τα χαρακτηριστικά του θα διαφέρουν από τα κοινά της περιοχής που μεγαλώνει. Αν ο γονιός είναι ανεκτικός στο διαφορετικό, αν το σέβεται και κάνει χώρο για συνύπαρξη το παιδί δεν έχει κανένα λόγο να μεγαλώσει με ρατσιστικές συμπεριφορές.
Συνοψίζοντας είμαστε αυτό που οι γονείς μας φρόντισαν να γίνουμε. Ο ρατσιστής δεν έγινε ρατσιστής από τη μια μέρα στην άλλη. Συνεπώς σταματήστε να διαμαρτύρεστε για όσα συμβαίνουν γύρω μας και μας εξοργίζουν. Σταματάτε να θεωρείτε πως συμβάλλετε στη βελτίωση με σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ασχοληθείτε με τα δικά σας παιδιά. Αυτά που αύριο θα είναι οι ενεργοί πολίτες που θα ψηφίζουν, θα λαμβάνουν και θα γίνονται λήπτες αποφάσεων. Που θα παλεύουν για αξίες και ιδανικά που εκφυλίζονται ήδη. Βάλτε μια τελεία και δώστε το παράδειγμα στα παιδιά σας. Τα δικά σας παιδιά. Μην τα παραμελείτε επιχειρώντας να διορθώσετε κάτι που δεν διορθώνεται. Δώστε τους προσοχή για να απομονωθούν και σιγά σιγά να εκλείψουν όλα όσα τα ίδια τα παιδιά μεγαλώνοντας δεν θα μπορέσουν να ανεχτούν. Είμαστε σε αυτό το κρίσιμο σημείο. Μια νοοτροπία δεν μπορεί να διορθωθεί με επιβολή. Μια νοοτροπία αλλάζει όταν αλλάζουν και τα μυαλά που την μεταφέρουν. Τόσο απλά. Βάλτε το κινητό στην τσέπη και δείξτε στα παιδιά σας στο δρόμο. Είναι εκπληκτικό πόσο εύκολα θα γεμίσει αυτός ο δρόμος τους φωτός αν θελήσουμε να τον περπατήσουμε.

Του Κυριάκου Ανδρέου

Σεβασμός στο περιβάλλον. Σεβασμός σε ό,τι μας περιβάλλει. Για να μπορεί να μας περιβάλλει και τα επόμενα χρόνια και να λειτουργεί ως ασπίδα της ανθρώπινης ύπαρξης. Πόσο δύσκολο είναι να γίνει αυτό αντιληπτό; Λέμε για τον Τραμπ και τις συμφωνίες για το περιβάλλον που αθετεί. Και δεν κοιτάμε τα δικά μας αισχρά εδώ στην μικρή Κυπρούλα. Για μια χούφτα λεφτά, κομμένα από δέντρα παρεμπιπτόντως, στερούν από το μέλλον των παιδιών μας οι ηλίθιοι αγνοώντας ότι αυτό αφορά και τα δικά τους παιδιά. Μέχρι που θα πάει αυτή η κατάσταση; Μέχρι πότε τα χρήματα θα εξαγοράζουν συνειδήσεις; Μέχρι πότε τα χρήματα θα αγοράζουν αποφάσεις; Μέχρι πότε τα χρήματα θα νομιμοποιούν παρανομίες; Μέχρι πότε με λεφτά ή άλλα ωφελήματα θα βγάζουν το σκασμό δήθεν περιβαλλοντιστές/ακτιβιστές; Ως πόσο θα κομματικοποιείται η οικολογία;
Ως πρόεδρος της Πράσινης Ασπίδας είδα και έζησα πολλά. Και έφριξα με τα όσα γίνονται και όσα επιχειρούνται να γίνουν. Όταν ενοχλείς και όταν αναδεικνύεις σκάνδαλα όλοι επιχειρούν να σε φιμώσουν. Να σε ταπεινώσουν, να σε εξαφανίσουν. Δεν είναι τυχαίο που το κράτος δηλώνει απων από προσπάθειες που ξεφεύγουν από τα στεγανά, δηλαδή από προσπάθειες που απλά καλύπτουν το κατεστημένο και δεν το εκθέτουν. Το να στηρίζει το κράτος μια οργάνωση που φυτεύει δέντρα δεν λέει πολλά. Γιατί δεν στηρίζει ωστόσο και αυτήν που αποκαλύπτει πως, από ποιους και γιατί κόβονται τα δέντρα κάθε φορά; Κάθε που πλησιάζουν εκλογές μελώνει το στόμα όλων. Το περιβάλλον αποκτά αρχές, αξίες και ντύνεται με στρατηγικές. Τις οποίες ακολούθως όλοι ξεχνούν. Μέχρι που έρχονται και τους βρίσκουν φυσικές καταστροφές που δεν προκύπτουν αναίτια. Πόσο επικίνδυνα ηλίθιοι είναι. Τους πληρώνουμε να εφαρμόζουν πολιτικές για προστασία από τις κλιματικές αλλαγές, όχι να σπαταλούν το δημόσιο χρήμα για επανόρθωση εκεί όπου αυτή θα μεταφραστεί σε ψήφους. Πχ αποζημίωση γεωργών. Ντρέπομαι που είμαι πολίτης τούτου του κράτους. Αλλά είμαι περήφανος που η Πράσινη Ασπίδα παραμένει ζωντανή όσο και αν πολλοί επιχειρούν να την ποδοπατήσουν, ψεκάσουν, κόψουν, μολύνουν όπως κάνουν με το Περιβάλλον οι κουστουμαρισμένοι και οι αυλικοί τους.