Ζήνα Λυσάνδρου Παναγίδη: “Έχω πάθος με το Λευκόνοικο”
Θεωρεί ότι η ανάδειξή της ως δημάρχου στο κατεχόμενο Λευκόνοικο είναι τιμή και πρόκληση για τη Ζήνα Λυσάνδρου Παναγίδη, η οποία προσπαθεί με κάθε τρόπο να φέρει τους νέο κοντά στον κατεχόμενο Δήμο. Είναι δυναμική και προσπαθεί να αφήσει με κάθε τρόπο να μείνει αναμμένη τη φλόγα της επιστροφής για τους δημότες της. Θέλει να ακούγεται το όνομα της κωμόπολής της, να διατηρηθεί ο πολιτισμός, να γνωστοποιούνται τα επιτεύγματα των ανθρώπων του δήμου και να συντηρηθούν οι σχέσεις τους. Το 1977, όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και επέστρεψε στην Κύπρο, συναντήθηκε με συνδημότες και συνδημότισσές της που αγαπούσαν πολύ το Λευκόνοικο, και «αποφασίσαμε να φτιάξουμε το σωματείο μας, το Προσφυγικό Σωματείο «Το Λευκόνοικο», και από εκεί και πέρα ξεκινήσαμε να βρίσκουμε τον κόσμο μας”.
Γιατί βάλατε υποψηφιότητα για Δήμαρχος;
Έχω μεγάλο πάθος για το Λευκόνοικο και έχω γυρίσει όλη την Κύπρο για να φέρω κοντά τους δημότες μας. Είναι έρωτας αγιάτρευτος για μένα το Λευκόνοικο. Από παιδί αγαπούσα το Λευκόνοικο και τον κόσμο του. Το να είμαι Δήμαρχος ενός Κατεχόμενου Δήμου είναι για μένα ηθικό χρέος, ιστορική ευθύνη, μεγάλη τιμή και πρόκληση. Εμείς ως Δήμαρχοι Κατεχόμενων Δήμων, έχουμε χρέος να τους θυμίζουμε ότι η Ιστορία της Κύπρου υπάρχει εδώ και 3,5 χιλιάδες χρόνια. Για μένα η Κατεχόμενη Κύπρος, έχει αφήσει το στίγμα της στην Ιστορία του νησιού μας. Εμείς, λοιπόν, οι Δήμαρχοι των πρώτων κωμοπόλεων της Κύπρου, έχουμε χρέος να θυμίσουμε σε όλους ότι υπάρχουμε, ότι έχουμε προσφέρει πολλά σε αυτόν τον τόπο, ότι μεγαλουργήσαμε σε καιρούς δύσκολους, ότι πρωτοπορήσαμε, καινοτομήσαμε, κι ακόμη ότι αγαπάμε τον τόπο μας, δεν ξεχνάμε και λαχταρούμε να επιστρέψουμε. Φέραμε μαζί μας τις παραδόσεις μας, την κουλτούρα και τον πολιτισμό μας, και αυτόν τον πολιτισμό τον διατηρούμε εδώ και 44 χρόνια. Είμαι πολύ περήφανη που ηγούμαι του Δήμου Λευκονοίκου. Η αγάπη του κόσμου για το Λευκόνοικο με αξίωσε να υπηρετήσω την κωμόπολή μου, γι’ αυτό τους ευχαριστώ με όλη μου την ψυχή».
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζετε;
«Θεωρώ ότι είναι η προσπάθεια που καταβάλλεται για να φέρουμε τους νέους κοντά και να συντηρήσουμε την ελπίδα. Διότι μεγαλώνουν μακριά από την πόλη των γονιών τους και των παππούδες τους. Όμως προσπαθούμε να τους μεταλαμπαδέψουμε όλα αυτά που γνωρίζουμε και αισθανόμαστε».
Πως ήταν τα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς;
«Δύσκολα ασφαλώς. Τότε η κυβέρνηση μας παραχώρησε ένα κτήριο κοντά στην Πύλη Αμμοχώστου και στη συνέχεια, βρέθηκε το οικόπεδο στη λεωφόρο Κυρηνείας, που τους δόθηκε με παρέμβαση του πρώην Προέδρου Γλαύκου Κληρίδη και με εισφορές του κόσμου, ανεγέρθη το οίκημα του Δημαρχείου Λευκονοίκου. Πάντοτε ήμουν κοντά στο Λευκόνοικο σε όλες τις εκδηλώσεις του. Ο μακαριστός Λυκούργος Κάππας, Γυμνασιάρχης τους στο Γυμνάσιο Λευκονοίκου, πρώην Δήμαρχος Λευκονοίκου που έγινε και Υπουργός Παιδείας, με διόρισε Πολιτιστική Λειτουργό του Δήμου».