Tag - Άποψη

Γράφει ο Κυριάκος Αντρέου

Να είμαι εγώ ηλίθιος; Να προκύπτει μια πυρκαγιά στον μεγαλύτερο ηλεκτροπαραγωγό σταθμό μας, αυτό του Βασιλικού και να μην σπάει μύτη; Γιατί; Επειδή δεν θρηνήσαμε θύματα; Επειδή δεν έγινε έκρηξη που να σπάσει τζάμια στις γύρω περιοχές; Επειδή δεν έγινε συσκότιση; Ή μήπως, επειδή δεν υπάρχει πλέον ο Δημήτρης Χριστόφιας για να τα ακούσει; Θέλω να είμαι δίκαιος και τι δεν του έσουραν του περασμένου Προέδρου για το Μαρί. Και είχε ευθύνη. Εδώ όμως; Για την προχθεσινή πυρκαγιά ποιος θα αναλάβει την ευθύνη; Δεν έχει κανείς πολιτικός ευθιξία στην ΑΗΚ, στο Υπουργείο Εμπορίου, στο προεδρικό; Δεν ακούσαμε καμιά σχετική δήλωση. Κρύφτηκαν όλοι. Κανείς δεν πήγε και δεν πρόκειται να πάει σπίτι του. Καμιά δίκη δεν θα στηθεί, καμία έρευνα δεν αναμένεται να γίνει. Και όλα αυτά από τύχη. Επειδή όπως μαθαίνουμε απετράπη την υστάτη η επέκταση της φωτιάς και η ολική καταστροφή. Για τις ζημίες δεν θα σχολιάσω, μας παραπέμπουν σε ασφαλιστικές. Διαβάζω το πόρισμα της πυροσβεστικής: «Υπολείμματα καύσης που έπεσαν κατά τη διάρκεια χρήσης συσκευής συγκόλλησης μετάλλων, στο πλαίσιο έργων συντήρησης στη μονάδα αποθείωσης του ηλεκτροπαραγωγού σταθμού στο Βασιλικό προκάλεσαν τη πυρκαγιά». Διερωτώμαι θέλει πολύ νου να σκεφτεί κάποιος αυτά τα υπολείμματα καύσης που μπορεί να προκύψουν κατά τις εργασίες και να λάβει τα δέοντα μέτρα; Ποιος έχει την ευθύνη; Ποιος λογοδοτεί για αυτά; Ρητορικό το ερώτημα. Στη χώρα της μπανανίας, όπως εύστοχα την αποκάλεσε ο αείμνηστος Γλαύκος Κληρίδης, η μόνη έγνοια της εκάστοτε κυβέρνησης είναι οι μουσικές καρέκλες. Παίρνει 10-20 άτομα και τα τοποθετεί από τη μια καρέκλα στην άλλη. Έτσι προέκυψαν προχθές οι διορισμοί στην Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας έτσι και πολλοί προηγούμενοι. Όλοι αυτοί οι κάτοχοι των καρεκλών συνοδεύονται και από μια απέχθεια στην ανάληψη ευθυνών. Στη χώρα μας η ανάληψη της ευθύνης επιβάλλεται. Και συνήθως επιβάλλεται από τα πάνω προς τα κάτω. «Εγώ εν τζαι ο ένας», «εγώ εν τζαι ο άλλος» να δείτε που σε λίγο θα μας πουν ότι για την πυρκαγιά ευθύνεται το προσωπικό της ΑΗΚ το οποίο ρίχτηκε στις φλόγες για να αποσοβήσει την επέκτασή της, γιατί δεν πρόλαβε την πρώτη…. σπίθα! Για όνομα κύριοι και λίγη τσίπα. Από την καταστροφή μια τύχη δρόμος μας χωρίζει. Η μπίλια έκατσε στο Μαρί εκείνον τον θλιβερό Ιούλιο, αλλά κάθε μέρα από τύχη δεν βιώνουμε ξανά τέτοια τραγικά γεγονότα. Από τύχη. Tο μόνο πράγμα που δεν αφήνεται στην τύχη είναι οι διορισμοί υμετέρων και το ρουσφέτι. Και έτσι κάθε μέρα ζούμε με τον φόβο. Κάθε μέρα.

Του Θανάση Παπασπυρόπουλου

Γράφει η Δέσποινα Δημότση.

Οι ιστορίες δράσης και μυστηρίου τα τελευταία χρόνια έχουν την τιμητική τους καθώς το κοινό φαίνεται να τις προτιμά πολύ περισσότερο απ’ ότι πριν. Τα ειδικά εφέ είναι περισσότερο αληθοφανή και οι κάθε είδους χαρακτήρες μοιάζουν πλέον με το αγόρι ή κορίτσι της διπλανής πόρτας. Βαμπίρ, μάγισσες, λυκάνθρωποι και ζόμπι έρχονται να προστεθούν στους τυπικούς αγγέλους του σκότους, σχιζοφρενείς δολοφόνους κτλ. Όμως πως πραγματοποιήθηκε αυτή η στροφή στο μεταφυσικό;

Στην πραγματικότητα βοήθησε κατά πολύ η τεχνολογική πρόοδος αλλά και η καινοτομία. Το κοινό είχε κουραστεί να βλέπει κάθε χρόνο τις ίδιες ιστορίες να επαναλαμβάνονται συνεχώς με λίγες μικρές τροποποιήσεις.  Οπότε οι φαν αυτού του είδους προτίμησαν τους νέους χαρακτήρες συν τους χαρακτήρες των κόμικς της Marvel. Αλλά δεν έμειναν μόνο εκεί. Όλο και περισσότεροι τηλεθεατές φαίνεται να επιλέγουν τις μεταφυσικές ταινίες και σειρές καθώς είναι συνδυασμένες με ίντριγκες οπότε θα έλεγε κάποιος ότι έχουν πλέον πάρει τη θέση της παλαιάς σαπουνόπερας.

Τι άλλο όμως θα μπορούσε να «κερδίσει» έναν νέο τηλεθεατή; Μήπως η αίσθηση της εξερεύνησης αλλά και των θεωριών συνομωσίας; Σίγουρα παίζουν μεγάλο ρόλο όλο αυτά ειδικά όταν κανείς μας πλέον δεν αρκείται στο να παρακολουθήσει μια απλή ιστορία. Θα κινήσει το ενδιαφέρον του το καινούργιο και το διαφορετικό. Βάσει των γεγονότων της εποχής μας πολλοί περισσότεροι άνθρωποι πλέον πιστεύουν στις θεωρίες συνομωσίας και τείνουν να τις εξερευνούν κιόλας μέσα από βιβλία αλλά και άρθρα στο ίντερνετ. Ακόμα και περιοδικά κυκλοφορούν με «ιδιαίτερα» θέματα που δεν αναφέρονται στον κοινό μέσο αναγνώστη. Με τα γεγονότα στην πολιτική και την οικονομία να καλπάζουν δεν θα μας έκανε εντύπωση πλέον μαζί με όσα μας συμβαίνουν να μας εμφανιστεί και ένας εξωγήινος. Και για τους πιο ενημερωμένους, μπορεί και να είναι ήδη ανάμεσά μας και να μας παρακολουθούν. Τα άρθρα περί όντων που κατοικούν στην γη, μοιάζουν σαν άνθρωποι αλλά δεν έχουν ανθρώπινο DNA ποικίλλουν δίνοντας μάλιστα πολλά στοιχεία με φωτογραφίες και βίντεο.

(more…)

Θεωρώ αξιομνημόνευτη τη συγκυρία εκείνο το βράδυ στον κινηματογράφο Ρίο στη Λεμεσό, συγκεκριμένα στην προβολή του τελευταίου ντοκιμαντέρ του Φίλιππου Κουτσαφτή, το «Αρκαδία Χαίρε», που επέλεξαν να προβάλουν εκείνη τη Δευτέρα τα μέλη της Κινηματογραφικής Λέσχης Λεμεσού.

Απέναντι, στη μεγάλη οθόνη, απλωμένη η ερήμωση των κοινοτήτων στην περιοχή της Τεγέας Αρκαδίας, σε παραβολή με το πλήθος άδειων καθισμάτων στην αίθουσα του Ρίο. Όλοι οι παρευρισκόμενοι σκεφτήκαμε αναμφίβολα και την κατάντια της δικής μας υπαίθρου. Το παράπονο εκείνης της γιαγιάς πάνω στο γαϊδουράκι, ενώ επέστεφε από το περιβόλι, ότι δηλαδή εάν πάθαινε κάτι σε μια επιστροφή της δεν θα υπήρχε άνθρωπος να την βρει, είναι οικείο για όσους από εμάς διατηρούν επαφή ακόμη με την ύπαιθρο και την βλέπουν να σβήνει σιγά-σιγά εξαιτίας των πολιτικών του κράτους.

Όμως τα περίτεχνα συνδεδεμένα καρέ του Κουτσαφτή, συνοδευόμενα με την ποιητική γλώσσα της αφήγησής και το κορφολόγημα σκόρπιων θραυσμάτων πολιτισμού, ιστορίας και ανθρώπινων αναφορών, μας διηγήθηκαν μια ιστορία – κοινό τόπο για πολλές χώρες, με τρόπο μοναδικό, με αποτέλεσμα τέτοιο όπου συνήθως το μήνυμα παρακάμπτει το νου και χτυπά κατευθείαν στην καρδιά, κάτι που έχει παρατηρήσει και ο Νίτσε, συγκεκριμένα για την τέχνη του χορού, όταν τον σύγκρινε, ως προς την πορεία μετάδοσης ενός μηνύματος, με τη γλώσσα.

Μια κριτική για το ντοκιμαντέρ, σε έντυπο που μας έδωσε η Λέσχη Κινηματογράφου εκείνο το βράδυ, μεταξύ άλλων έλεγε: «Το ντοκιμαντέρ κινείται σε έναν χώρο στον οποίο οι μύθοι μπλέκονται με την πραγματικότητα, μοιάζοντας να ψάχνει όχι την ακριβή, στεγνή ιστορική καταγραφή, αλλά την ουσία της ταυτότητας ενός τόπου αιώνιου, αρχέγονου και επιβλητικού». Αυτά τα δεδομένα μας θυμίζουν τίποτα, σε σχέση με τον τόπο μας; Και συνεχίζει η κριτική: «Με μεγάλο σεβασμό στον χρόνο που περνά, αλλά και διάχυτη τη μελαγχολία και τον πεσιμισμό για το σήμερα, το έργο συνδέει κοινωνίες, θρησκείες, τόπους και ανθρώπους».

Όπως οι ποταμοί της Τεγέας που κατά τον Κουτσαφτή «κυλούν αρχαίους μύθους» και εκβάλλουν στο Ιόνιο, έτσι κι ο τόπος μας, στην εγκαταλελειμμένη ύπαιθρο, κυλά μύθους ανθρώπων που έζησαν και δημιούργησαν για αιώνες σε αυτά τα χώματα. Όμως η έλλειψη κρατικού σχεδιασμού με κίνητρα παραμονής των νέων ανθρώπων  εκεί, έχουν σχεδόν στερέψει αυτούς τους ποταμούς και τους έχουν σχεδόν ολότελα σκεπάσει – όπως συνηθίζουμε στην Κύπρο – με σορούς από μπάζα, για να μετοικήσουν κάποτε στη σφαίρα της λήθης.

Κάποτε σε ένα οδοιπορικό της ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΑΣΠΙΔΑΣ στην ύπαιθρο, ένας ηλικιωμένος κοινοτάρχης σε χωριό 23-30 κατοίκων της Πιτσιλιάς, μού εξομολογήθηκε ότι έχει συνεχώς στο αυτοκίνητό αρκετή ποσότητα από φάρμακο για τις νυφίτσες, προκειμένου να το τοποθετεί στις εκατοντάδες παρατημένες αμυγδαλιές που σαν δάσος πρασινίζουν για χρόνια περιμετρικά το χωριό. Δεν τον ενδιαφέρουν οι καρποί, είπε, απλά θέλει να βλέπει ζωντανά και πράσινα τα δέντρα. Όπως όταν ήταν παιδί.