Είκοσι χρόνια φυλάμε Θερμοπύλες για το Περιβάλλον!

Του Κυριάκου Ανδρέου 

Το θυμάμαι σαν τώρα. 1999, μια ομάδα ακτιβιστών που θέλαμε να κάνουμε κάτι. Να ξεβολευτούμε. Να αντιδράσουμε. Βλέπαμε το τσιμέντο να έρχεται, να απειλεί να μας πνίξει! Έγνοια μας το περιβάλλον και ο άνθρωπος. Η προστασία τους μέσα στο όργιο των αναπτύξεων -που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τότε ότι ως εικόνα θα ωχριούσε μπροστά στα όσα ζούμε σήμερα- η έγνοια μας. Μας αγκάλιασαν στην αρχή όλα τα κόμματα, κάποια περισσότερο. Μας τίμησαν, μας βράβευσαν, μας καλούσαν να ακούσουν τις απόψεις μας. Μα από την αρχή τούτης της 20χρονης πορείας είχαμε ορκιστεί πως θα μείνουμε μακριά. Μακριά από τα κόμματα, μακριά από συμφέροντα, μακριά από το κατεστημένο. Ναι να επιβραβεύουμε- εκείνες τις λίγες- περιπτώσεις που κάνουν κάτι θετικό για την προστασία του Περιβάλλοντος αλλά ως εκεί. Στόχος και πυξίδα μας να μην επιτρέπουμε να νερώνει ποτέ το κρασί μας. Οι προκλήσεις ελεώ κλιματικών αλλαγών είναι εδώ και ακόμη πρώτο θέμα στην ατζέντα το Κυπριακό. Το οποίο σε πολύ λίγα χρόνια όταν η ερημοποίηση μας επισκεφτεί για τα καλά, όταν οι μέρες καύσωνα θα καταλάβουν το καλοκαίρι, όταν οι εποχές γίνουν δύο, όταν η ανομβρία θα μας κάνει να πούμε το νερό νεράκι και όταν οι βροχές έρχονται θα είναι τόσο ραγδαίες όσο και καταστροφικές θα είναι το ελάχιστο των προβλημάτων μας. Σε όλη αυτήν την πορεία σύμμαχοί μας εσείς, οι απλοί πολίτες με τις περιβαλλοντικές σας ευαισθησίες. Με τις καταγγελίες που μας στέλλετε, με τη συμμετοχή σας σε ακτιβιστικές μας ενέργειες. Σας ευχαριστούμε. Μια γροθιά είναι πολύ πιο ισχυρή από ένα μόνο δάκτυλο. Μαζί θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε, να απαιτούμε, να αποτρέπουμε. Συνεχίστε να αγκαλιάζετε την προσπάθειά μας. Ελάτε σιμά και άλλοι. Οι φωνές για το περιβάλλον λιγοστεύουν αντί να αυξάνονται. Οφείλουμε να τις ενισχύσουμε. Η ταν η επί τας.
ΥΓ: Μέσα σε όλη αυτήν την εσκεμμένη αδιαφορία για τα περιβαλλοντικά δεινά είναι όαση συνεργασίες όπως αυτή που εγκαινιάσαμε την περασμένη βδομάδα με το Πανεπιστήμιο Κύπρου. Οι φοιτητές, το μέλλον μας κ. πρύτανη Τάσο Χριστοφίδη, η μόνη μας ελπίδα.