Tag - πολιτικοι

Του Κυριάκου Ανδρέου

Σεβασμός στο περιβάλλον. Σεβασμός σε ό,τι μας περιβάλλει. Για να μπορεί να μας περιβάλλει και τα επόμενα χρόνια και να λειτουργεί ως ασπίδα της ανθρώπινης ύπαρξης. Πόσο δύσκολο είναι να γίνει αυτό αντιληπτό; Λέμε για τον Τραμπ και τις συμφωνίες για το περιβάλλον που αθετεί. Και δεν κοιτάμε τα δικά μας αισχρά εδώ στην μικρή Κυπρούλα. Για μια χούφτα λεφτά, κομμένα από δέντρα παρεμπιπτόντως, στερούν από το μέλλον των παιδιών μας οι ηλίθιοι αγνοώντας ότι αυτό αφορά και τα δικά τους παιδιά. Μέχρι που θα πάει αυτή η κατάσταση; Μέχρι πότε τα χρήματα θα εξαγοράζουν συνειδήσεις; Μέχρι πότε τα χρήματα θα αγοράζουν αποφάσεις; Μέχρι πότε τα χρήματα θα νομιμοποιούν παρανομίες; Μέχρι πότε με λεφτά ή άλλα ωφελήματα θα βγάζουν το σκασμό δήθεν περιβαλλοντιστές/ακτιβιστές; Ως πόσο θα κομματικοποιείται η οικολογία;
Ως πρόεδρος της Πράσινης Ασπίδας είδα και έζησα πολλά. Και έφριξα με τα όσα γίνονται και όσα επιχειρούνται να γίνουν. Όταν ενοχλείς και όταν αναδεικνύεις σκάνδαλα όλοι επιχειρούν να σε φιμώσουν. Να σε ταπεινώσουν, να σε εξαφανίσουν. Δεν είναι τυχαίο που το κράτος δηλώνει απων από προσπάθειες που ξεφεύγουν από τα στεγανά, δηλαδή από προσπάθειες που απλά καλύπτουν το κατεστημένο και δεν το εκθέτουν. Το να στηρίζει το κράτος μια οργάνωση που φυτεύει δέντρα δεν λέει πολλά. Γιατί δεν στηρίζει ωστόσο και αυτήν που αποκαλύπτει πως, από ποιους και γιατί κόβονται τα δέντρα κάθε φορά; Κάθε που πλησιάζουν εκλογές μελώνει το στόμα όλων. Το περιβάλλον αποκτά αρχές, αξίες και ντύνεται με στρατηγικές. Τις οποίες ακολούθως όλοι ξεχνούν. Μέχρι που έρχονται και τους βρίσκουν φυσικές καταστροφές που δεν προκύπτουν αναίτια. Πόσο επικίνδυνα ηλίθιοι είναι. Τους πληρώνουμε να εφαρμόζουν πολιτικές για προστασία από τις κλιματικές αλλαγές, όχι να σπαταλούν το δημόσιο χρήμα για επανόρθωση εκεί όπου αυτή θα μεταφραστεί σε ψήφους. Πχ αποζημίωση γεωργών. Ντρέπομαι που είμαι πολίτης τούτου του κράτους. Αλλά είμαι περήφανος που η Πράσινη Ασπίδα παραμένει ζωντανή όσο και αν πολλοί επιχειρούν να την ποδοπατήσουν, ψεκάσουν, κόψουν, μολύνουν όπως κάνουν με το Περιβάλλον οι κουστουμαρισμένοι και οι αυλικοί τους.

Ζητούνται ικανοί και τίμιοι να μας διοικήσουν. Ζητούνται ειλικρινείς και νομοταγείς να μας κυβερνήσουν. Ζητούνται ταπεινοί και δίκαιοι να μας δείξουν το δρόμο. Κρατώ το φανάρι και ψάχνω μα δεν βρίσκω. Συναντώ μόνο αχυράνθρωπους και πίσω από αυτούς κροκόδειλους και βρικόλακες που μας ρουφούν το αίμα. Είναι για να σε πιάνει η απόγνωση. Αβέρτα δηλώσεις και αντιδηλώσεις, καβγάδες, κόντρες και αγκρίσματα. Και δώστου λαού να φανατίζεται στηρίζοντας τον ένα ή τον άλλο. Ρε εμάς ποιος μας στηρίζει που αυτοί όταν κλείνουν οι τηλεοράσεις τα πίνουν στην πλάτη μας; Περιμένουμε ακόμη τις συλλήψεις που όλο εξαγγέλλονται και όλα αναβάλλονται για όλους αυτούς που μας κατέστρεψαν. Αντί αυτών βλέπουμε στις ειδήσεις δυστυχισμένους με χειροπέδες επειδή έκλεψαν ένα κομμάτι ψωμί για να επιβιώσουν. Δε λέω δίνουν και οι καρχαρίες στα πλαίσια της «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης» πίσω, από αυτά που τρώνε και σπάζουν. Πάντα on camera. Ποτέ πίσω. Αν παραλείψουν τα κανάλια ένα τέτοιο γεγονός μας το κοπανάνε με πληρωμένες διαφημίσεις. Μα είναι υποκριτικό να ξεζουμίζεις κάποιον και μετά να φέρνεις φωτογράφο να σε φωτογραφίσει που του πετάς ένα μπουκάλι γάλα. Μωρά αβοήθητα περιμένουν ένα γιατρό να δεήσει να αποφανθεί αν θα τα εγχειρίσει, ασθενείς περιμένουν μήνες αν όχι χρόνια για μια εξέταση. Αλλά οι αχυράνθρωποι και οι πίσω από αυτούς είναι με πιστοποίηση γιατρού από το εξωτερικό υγιείς. Αν δεν είναι γίνονται στο πι και φι. Και κλάψε εσύ για τον πατέρα σου που πήγε για εγχείριση και βγήκε σε φέρετρο από μόλυνση. Και νιώσε ντροπή που η μάνα σου είναι με μια ψωροσύνταξη ενώ άλλες στην ηλικία της έχουν οδηγούς που εσύ και οι υπόλοιποι φορολογούμενοι πληρώνουν. Ποιος νοιάζεται για την ισονομία σε τούτον τον τόπο; Κάνανε τους νόμους λάστιχα και τους ξεχειλώσανε βάλε βγάλε για να βολευτούν οι λίγοι και οι υπόλοιποι ας πάνε να πνιγούν. Μέχρι που θα τραβήξει η ιστορία; Μέχρι, καταλήγω, που οι κροκόδειλοι και οι βρικόλακες να μην βρίσκουν άλλο αίμα να πιουν και να στραφούν στα άχυρα. Πικρή μα η αλήθεια, αν δεν ξυπνήσουμε.