Τα σκάνδαλα και η δική μας ευθύνη

Έχουμε ήδη περάσει το κατώφλι της νέας χρονιάς και έχουμε ήδη όλοι ανταλλάξει ευχές, με
την ελπίδα κάτι όντως να αλλάξει αυτή τη φορά. Ξεκινούμε πάλι με την προσδοκία να
οδηγηθούν οι ένοχοι για τα σκάνδαλα ενώπιον της δικαιοσύνης και να τιμωρηθούν, να
εξαλειφθεί η διαφθορά, να γίνουν μεταρρυθμίσεις για το κοινό όφελος κ.λπ. κ.λπ. Μάλιστα,
ενώ μπαίνουμε στην τελική ευθεία για τις βουλευτικές και τις ευρωεκλογές, θα έρθουν και
οι αντίστοιχες υποσχέσεις από τους πολιτικούς. Ολοι, μα όλοι θα δεσμεύονται για πάταξη
του εγκλήματος και της διαφθοράς και οπωσδήποτε για ένα κράτος δικαίου. Και ξέρουμε
πολύ καλά πως, εκτός μερικών εξαιρέσεων, κανείς δεν θα νοιαστεί πραγματικά για τα πιο
πάνω, αφού οι περισσότεροι είναι μέρος του κατεστημένου και άρα βολεύονται με την πιο
πάνω κατάσταση. Αλλωστε, δεν είναι λίγοι όσοι θα υποσχεθούν θέσεις και άλλα οφέλη
στους εν δυνάμει ψηφοφόρους τους για να αποσπάσουν ψήφους. Έίναι, όπως πολύ καλά
γνωρίζουμε, μια προσφιλής πρακτική των πολιτικών στην Κύπρο εδώ και δεκαετίες. Ποια
είναι όμως η δική μας ευθύνη σε όλο αυτό το σκηνικό; Έμείς οι πολίτες δεν ευθυνόμαστε γι’
αυτή την κατάσταση; Ξέρουμε πολύ καλά ότι ίσως και να φταίμε περισσότερο από τους
πολιτικούς. Από τη στιγμή που μια μερίδα πολιτών ζητά ρουσφέτι από τους υποψηφίους με
αντάλλαγμα την ψήφο της, πάει να πει ότι τα σκάνδαλα γίνονται όχι μόνο με την ανοχή,
αλλά και με τις ευλογίες των πολιτών. Οι οποίοι με τη σειρά τους γίνονται μέρος του
κατεστημένου, το οποίο στη συνέχεια υπηρετούν πιστά από φόβο μην χάσουν τα πολύτιμα
προνόμια. Το αποτέλεσμα όλου αυτού είναι, όπως αντιλαμβάνεστε, ένας φαύλος κύκλος.
Έπομένως, γιατί περιμένουμε μετά να διερευνηθούν και να εξιχνιαστούν υποθέσεις με
σκάνδαλα; Ποιον συμφέρει; Αν θέλουμε κάποτε να αλλάξει κάτι πραγματικά σε αυτό τον
τόπο πρέπει, επιτέλους, πρώτα να αρχίσουμε από εμάς. Τις αλλαγές, άλλωστε, σε μια
κοινωνία τις ξεκινά πάντα η ίδια η κοινωνία. Δεν πάει ανάποδα το πράγμα. Δεν έγινε ποτέ
καμιά κοινωνική αλλαγή από Πρόεδρο Δημοκρατίας ούτε από πρόεδρο Βουλής. Αν δεν
σταματήσουμε, λοιπόν, να ζητάμε χάρες από τους πολιτικούς και αν δεν πάψουμε να
βαράμε προσοχή μόλις σηκώσουν το τηλέφωνο για να ζητήσουν μια εξυπηρέτηση, αν δεν
σταματήσουμε να θεωρούμε ότι η συναναστροφή μαζί τους ανεβάζει το κοινωνικό μας
στάτους και ίματζ, τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ…

Κύπρος, άλλο να τη ζεις άλλο να την καταστρέφεις!

Του Κυριάκου Ανδρέου

Αφού σας ευχηθώ καλό χειμώνα και υπομονή να αντέξετε τα σημεία και τέρατα που θα προκύψουν μέχρι τις Προεδρικές, για να αποσυρθούν ξανά στα συρτάρια τους μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση θέλω να ξεκινήσω με κάτι θετικό. Την ευχαρίστηση να βλέπεις τους ντόπιους, ή τόσους ντόπιους περιηγητές να απολαμβάνουν τα τελευταία χρόνια (από τα θετικά της κρίσης) κάθε γωνιά της Κύπρου. Καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού το μαρτυρούσαν αναρτήσεις στο Facebook και το INSTAGRAM. Φωτογραφίες από μέρη που δεν ξέραμε ότι υπάρχουν (πχ ένας εντυπωσιακός καταρράκτης στην Πάφο), φωτογραφίες από την πανίδα και χλωρίδα μας. Από την άλλη και εδώ ξεκινά ο προβληματισμός είναι πως προστατεύεις αυτά τα φυσικά τοπία, τα παρθένα από τους επισκέπτες που δυστυχώς είναι μειωμένης περιβαλλοντικής συνείδησης. Το παράδειγμα της Blue Lagoon στον Ακάμα είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Τα προηγούμενα χρόνια ήταν μια παραλία (δεν είχε οριστεί για λουόμενους) που απολάμβαναν λίγοι, της περιοχής ως επί τω πλείστω. Ύστερα έγινε το μεγάλο μπουμ και τώρα δεν βλέπεις τον ορίζοντα από τα σκάφη που την περικυκλώνουν. Δεν έχει χώρο από τα αυτοκίνητα που συνωστίζονται να περπατήσεις προς την παραλία. Η θάλασσα ρυπαίνεται, η παραλία το ίδιο. Μακάρι να ήμασταν όλοι περιβαλλοντολογικά συνειδητοποιημένοι και ας ναύλωναν λεωφορεία για τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά… Αν όμως αντιλαμβανόταν ο καθένας από εμάς τα χιλιάδες χρόνια που η φύση ανάλωσε για να δημιουργήσει αυτά τα πανέμορφα «κάδρα» θα ήταν διαφορετική η συμπεριφορά μας. Για αυτό οφείλουν να καλλιεργούν από νωρίς στα παιδιά το σεβασμό οι ίδιοι οι γονείς. Στην ερώτηση «Παπά που να πετάξω το χυμό;», δεν πρέπει η απάντηση να είναι «άιστο χαμέ γιε μου». Η απάντηση πρέπει να είναι «να το κρατήσεις μέχρι να βρεις ένα κάλαθο να το ρίξεις μέσα. Και αν στο μεταξύ βρεις και άλλα σκουπίδια να μου το πεις να τα βάλουμε όλα σε μια τσάντα». Τόσο δύσκολο είναι; Νηπιακό θα έλεγα. Έλα όμως που στην πράξη αποδεικνύεται άθλος. Την ίδια ώρα πρέπει και το κράτος να αναλάβει την ευθύνη του. Να είναι ένα βήμα μπροστά στις αποφάσεις για τέτοιες περιοχές. Να γνωματεύσει, να οριοθετεί, να ρυθμίζει. Τι πρέπει και τι όχι… Στην επόμενη εξόρμηση έχετε τα πιο πάνω κατά νου. Δεν είναι εγωιστικό εσύ να απολαμβάνει τέτοιες ομορφιές αλλά την ίδια ώρα να τις στερείς από τα εγγόνια σου;