Tag - κράτος

Ανυπολόγιστες οι ζημιές που προκάλεσε η καταιγίδα «Γαία». Συμπολίτες μας είδαν τα σπίτια τους να βυθίζονται, τις στέγες τους να τις παίρνει ο άνεμος και για ακόμα μια φορά να παραπονιούνται για την ανυπαρξία των κρατικών υπηρεσιών. Άνθρωποι έμειναν χωρίς ρούχα, χωρίς στέγη και με όλα τα υπάρχοντά τους να βρίσκονται βυθισμένα μέσα στις λάσπες που άφησαν πίσω τους οι ποταμοί. Συμπολίτες μας και οργανωμένα σύνολα έτρεξαν για να βοηθήσουν, μέχρι να θυμηθεί το κράτος πως κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται τη βοήθειά μας.

Του Κυριάκου Ανδρέου

Πείτε με χαζό, βλάκα. Μα μου φαίνεται πως κάποιος επωφελείται και πολύ μάλιστα από αυτήν τη μεγάλη κόντρα κυβέρνησης και εκπαιδευτικών δημοσίων σχολείων. Και αυτό είναι το ιδιωτικό σχολείο. Που πάντα έχει όνομα και πλάτες. Όπως και τα πανεπιστήμια. Που ξεφυτρώνουν παντού ασχέτως επιπέδου. Κακώς η κοινωνία θεωρεί ότι όλο αυτό που γίνεται είναι για να στρέψει τον ενδιαφέρον της οπουδήποτε αλλού πλην από τα τεκταινόμενα στο συνεργατισμό. Μου φαίνεται πως γίνεται για να εξευτελιστεί και έτσι να ξεπουληθεί η δημόσια παιδεία. Διότι σε τι άλλο εξυπηρετεί η απαξίωση των εκπαιδευτικών και η προσπάθεια να πλασαριστεί ως τρύπα εκατομμυρίων ο προϋπολογισμός του Υπουργείου Παιδείας; Ναι στον εξορθολογισμό (της μόδας ο όρος) αλλά για το δάσος, όχι το δέντρο. Αν υπάρχουν κατεστημένα και αν υπάρχουν στρεβλώσεις για το πώς αμείβονται οι εκπαιδευτικοί να το δούμε αλλά αν ο στόχος είναι να υπάρχει δημόσιο σχολείο και αύριο, και προσέξτε δημόσιο σχολείο που να μπορεί να σταθεί ως επιλογή για τους γονείς, τότε η αρχή έπρεπε να γίνει αλλιώς. Γιατί τους σκαπανείς τους θέλεις μαζί σου, όχι εναντίον σου. Στα δημόσια σχολεία υπάρχουν εξαιρετικοί, καλοί, μέτριοι και άχρηστοι εκπαιδευτικοί. Όπως άλλωστε παντού στο δημόσιο. Η αξιολόγηση πάσχει. Όπως παντού στο δημόσιο. Τα κίνητρα για να γίνουν καλύτεροι δεν υπάρχουν. Όπως παντού στο δημόσιο. Τι κάνουμε; Άντε και μειώθηκαν οι ώρες απαλλαγών. Λύνεται το πρόβλημα του δημόσιου σχολείου; Είναι η εξοικονόμηση 50 εκατ. που θα σώσει το δημόσιο σχολείο; Στην Υγεία και την Παιδεία δεν έπρεπε να υπάρχει οροφή δαπανών. Και αν δεν υπήρχε οροφή δαπανών και αν λειτουργούσε ορθά το σύστημα θα έστρεφε το ίδιο τους άχρηστους γιατί θα ξεχώριζαν. Ξανά. Όλο αυτό που γίνεται δεν εξυπηρετεί κανέναν πλην των ιδιωτικών σχολείων και αυτών βεβαίως που θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν την δημόσια παιδεία όσο ακόμα πουλά. Ο κόσμος μετά από ένα καλοκαίρι δηλώσεων και αντιδηλώσεων- που δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσει πόσο μάλιστα να πάρει θέση έχει ήδη κουραστεί. Όταν ανοίξουν τα σχολεία και διαπιστώσει ότι οι παρενέργειες έχουν αντίκτυπο τα παιδιά του θα οργιστεί.
Κάτσετε βρες τε τα. Νερώστε το κρασί σας. Αν θέλετε να υπάρχει και αύριο ενδιαφέρον όχι μόνο από τους εκπαιδευτικούς να διδάσκουν στο δημόσιο αλλά και μαθητές να γεμίζουν τα δημόσια σχολεία. Σώστε την Παιδεία μας από το στόμα του λύκου.
ΥΓ: Η εκδήλωση διαμαρτυρίας είναι δικαίωμα κάθε εργαζόμενου, συμφωνείς ή διαφωνείς. Και είναι άξιον απορίας κάποιοι να ρωτούν που ήταν οι εκπαιδευτικοί όταν το Α ή το Β γινόταν. Εσείς δηλαδή που ήσασταν; Η κριτική του πληκτρολογίου είναι πάντα εύκολη.

Του Κυριάκου Ανδρέου

Αφού σας ευχηθώ καλό χειμώνα και υπομονή να αντέξετε τα σημεία και τέρατα που θα προκύψουν μέχρι τις Προεδρικές, για να αποσυρθούν ξανά στα συρτάρια τους μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση θέλω να ξεκινήσω με κάτι θετικό. Την ευχαρίστηση να βλέπεις τους ντόπιους, ή τόσους ντόπιους περιηγητές να απολαμβάνουν τα τελευταία χρόνια (από τα θετικά της κρίσης) κάθε γωνιά της Κύπρου. Καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού το μαρτυρούσαν αναρτήσεις στο Facebook και το INSTAGRAM. Φωτογραφίες από μέρη που δεν ξέραμε ότι υπάρχουν (πχ ένας εντυπωσιακός καταρράκτης στην Πάφο), φωτογραφίες από την πανίδα και χλωρίδα μας. Από την άλλη και εδώ ξεκινά ο προβληματισμός είναι πως προστατεύεις αυτά τα φυσικά τοπία, τα παρθένα από τους επισκέπτες που δυστυχώς είναι μειωμένης περιβαλλοντικής συνείδησης. Το παράδειγμα της Blue Lagoon στον Ακάμα είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Τα προηγούμενα χρόνια ήταν μια παραλία (δεν είχε οριστεί για λουόμενους) που απολάμβαναν λίγοι, της περιοχής ως επί τω πλείστω. Ύστερα έγινε το μεγάλο μπουμ και τώρα δεν βλέπεις τον ορίζοντα από τα σκάφη που την περικυκλώνουν. Δεν έχει χώρο από τα αυτοκίνητα που συνωστίζονται να περπατήσεις προς την παραλία. Η θάλασσα ρυπαίνεται, η παραλία το ίδιο. Μακάρι να ήμασταν όλοι περιβαλλοντολογικά συνειδητοποιημένοι και ας ναύλωναν λεωφορεία για τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά… Αν όμως αντιλαμβανόταν ο καθένας από εμάς τα χιλιάδες χρόνια που η φύση ανάλωσε για να δημιουργήσει αυτά τα πανέμορφα «κάδρα» θα ήταν διαφορετική η συμπεριφορά μας. Για αυτό οφείλουν να καλλιεργούν από νωρίς στα παιδιά το σεβασμό οι ίδιοι οι γονείς. Στην ερώτηση «Παπά που να πετάξω το χυμό;», δεν πρέπει η απάντηση να είναι «άιστο χαμέ γιε μου». Η απάντηση πρέπει να είναι «να το κρατήσεις μέχρι να βρεις ένα κάλαθο να το ρίξεις μέσα. Και αν στο μεταξύ βρεις και άλλα σκουπίδια να μου το πεις να τα βάλουμε όλα σε μια τσάντα». Τόσο δύσκολο είναι; Νηπιακό θα έλεγα. Έλα όμως που στην πράξη αποδεικνύεται άθλος. Την ίδια ώρα πρέπει και το κράτος να αναλάβει την ευθύνη του. Να είναι ένα βήμα μπροστά στις αποφάσεις για τέτοιες περιοχές. Να γνωματεύσει, να οριοθετεί, να ρυθμίζει. Τι πρέπει και τι όχι… Στην επόμενη εξόρμηση έχετε τα πιο πάνω κατά νου. Δεν είναι εγωιστικό εσύ να απολαμβάνει τέτοιες ομορφιές αλλά την ίδια ώρα να τις στερείς από τα εγγόνια σου;