Tag - δημοσιογράφοι

Του Κυριάκου Ανδρέου

Ντρέπομαι για λογαριασμό τους. Όλους που ψηφίσαμε: κυβέρνηση, βουλευτές, τοπικούς άρχοντες, και αυτούς που διόρισαν στα ύπατα και άλλα θεσμικά αξιώματα του τόπου. Παχύδερμα. Η τσίπα αγνοείται. Τόσα σκάνδαλα, τόσα εσκεμμένα τάχατες μου λάθη, τόση βρωμιά και δυσωδία και δεν κινείται φύλλο στα ρετιρέ της εξουσίας. Προχθές είχαμε και εμετό. Μετά το σκέφτηκα. Οι επικοινωνιολόγοι καμία φορά αξίζουν το μισθό τους. Σαφώς και τους είπαν να κρύφουν να περάσει η καθημερινή μπόρα. «Εγράφτηκεν έτσι για μένα τι θα κάνω; Τι απαντώ;», κάπως έτσι γίνεται ο διάλογος με τον επικοινωνιολόγο να απαντά «τίποτε να μεν πεις. Ως αύριο θα ξεχαστεί. Και αν επιμένει καμιά εφημερίδα πόσες μέρες νομίζεις θα το συνεχίσει;». Την επομένη έρχεται το γυρίν άλλου. Ξανά από την αρχή. «Τίποτε, μην μιλήσεις, θα ξεχαστεί». Και δυστυχώς δουλεύει το πράγμα. Έχουμε πήξει στα εγκλήματα λευκού κολάρου και πλέον μας έγιναν συνήθεια. Δεν μας εκπλήσσει τίποτα. Και το ξέρουν καλά. Το ξέρουμε και εμείς στην Πράσινη Ασπίδα με όλα τα περιβαλλοντικά εγκλήματα που καταγγέλλουμε. Και μας περιπαίζουν.
Σιγά την διαπίστωση θα μου πείτε. Ωραία, βρε αδερφέ, την έχεις κάνει και εσύ; Ε τότε λοιπόν φτάνει η μουρμούρα του καναπέ. Η κριτική στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είμαστε πολλοί, είμαστε αυτοί που τους ψηφίζουν. Είμαστε αυτοί που ψηφίζουν αυτούς που διορίζουν. Η δύναμη είναι δική μας. Οι εκπαιδευτικοί δείχνουν τον δρόμο και δεν σχολιάζω το δίκαιο του αγώνα τους. Η κυβέρνηση κάνει και κουρτουμπέλλες όταν απέναντί της προτάσσεται θάλασσα διαμαρτυρομένων. Φτάνει να κρύφουμε μαζί τους να περάσει και αυτό και το άλλο. Οι δρόμοι είναι και για να κλείνουν. Τα πλακάτ για να υψώνονται, τα μικρόφωνα για να υψώνουν τη φωνή μας. Α και το φτύμα μας για να στοχεύει εκεί που πρέπει.

Του Κυριάκου Ανδρέου

Άκουγα προσφάτως στο ραδιόφωνο εκπρόσωπο των συνδέσμων των Κρατικών Ινστιτούτων Επιμόρφωσης που έλεγε από ραδιοφώνου πως παρακαλούν οι συνάδελφοί της να μην πέφτει αργία σε εργάσιμη μέρα γιατί χάνουν μεροκάματο. Αναπόφευκτα έκανα τη σύγκριση με τους μόνιμους εκπαιδευτικούς αλλά και γενικά τους δημόσιους υπαλλήλους που παρακαλάνε να πέφτει αργία σε εργάσιμη. Τελικά λέτε να είναι αυτή η ριζοσπαστική λύση που πρέπει να δοθεί; Όσο εργάζεται κανείς να αμείβεται! Ή καλύτερα όποιος εργάζεται. Προέδρου, Υπουργών και βουλευτών συμπεριλαμβανομένων. Διότι δεν μπορεί να μας λένε κάθε φορά που προκύπτει ένα θέμα και αρχίζει η κατακραυγή του κόσμου «ξέρετε δεν έχουμε χέρια. Θέλουμε και άλλους λειτουργούς, θέλουμε προαγωγές, πλήρωση κενών θέσεων». Μα πως γίνεται πάντα να λείπουν χέρια; Τα υφιστάμενα χέρια τι κάνουν όταν μια αίτηση για ΕΕΕ παίρνει μήνες για να εξεταστεί ενώ δυσπραγούντες φτάνουν στην απόγνωση; Τι σκατά κάνουν σε όλες τις υπηρεσίες, στα νοσοκομεία πολύ περισσότερο, όπου δηλαδή καταφεύγουν οι φτωχοί του τόπου; Γιατί για τους φτωχούς δεν υπάρχουν ποτέ χέρια; Και γιατί για το χρήμα βρίσκονται και με το παραπάνω χέρια να σταμπάρουν εγκρίσεις; Ποιον περιπαίζουν αλήθεια; Τις προάλλες μαθαμε για την έγκριση του πάρκου κροκοδείλων. Μάλιστα. Και τον άλλο με το ζωολογικό πάρκο που οι ίδιοι λένε ότι είναι παράνομος δεν τον κλείνουν. Αλλά για την κ. Μαρία που είχε ένα έμβασμα από το παιδί της, το ΕΕΕ είναι απίστευτο πόσο τάχιστα το εντοπίζει και της κόβει το επίδομα. Τέτοιο κράτος είμαστε ρε κοπέλια. Τέτοιο κράτος… Αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτει. Αν είσαι ενας ματσό που θέλει πολιτογράφηση οι λειτουργοί είναι τάχιστοι στην εξυπηρέτηση. Αν θέλεις μια τελική έγκριση για το σπίτι σου στη Λακατάμεια, να περιμένουν τα εγγόνια σου. Πριν από λίγες μέρες διάβαζα σε άρθρο του Φιλελεύθερου πως την ίδια ώρα που η Κυβέρνηση επιβραβεύει τη διαφθορά και τη διαπλοκή, κάνει γαργάρα το διαχρονικό αίτημα των οροθετικών-ασθενών με AIDS για την καταβολή ενός επιδόματος, το οποίο θα τους επιτρέψει να ζουν, αν μη τι άλλο, με αξιοπρέπεια. Αναφερόταν στην έρευνα της εφημερίδας που διαβάζετε. Και διερωτάσαι και πάλι. Μα ακόμα και εκείνα που πρέπει να κάνουν σε ένα κράτος τα κάνουν οι δημοσιογράφοι; Που είναι το κράτος προνοίας, η δίκαιη κοινωνία που μας πελεκούν; Για ποιο λόγο τους πληρώνουμε; Διότι εμείς τους πληρώνουμε. Καταλήγω με την ευχή στο δημόσιο να ήταν πάντα τόσο ορεξάτοι για δουλειά όσο γίνονται όταν θέλουν να διεκδικήσουν. Πολύ περισσότερο οι κυβερνώντες να ήταν τόσο πρόθυμοι να βοηθήσουν τον κόσμο όσο το να βοηθήσουν το χρήμα με πόδια. Ντροπή τους.