Απόψεις

Του Κυριάκου Ανδρέου

Πως μας το είπε πρόσφατα ο Αρχιεπίσκοπος; «Ο Θεός δε σώζει κανέναν δωρεάν». Δικαίως κατακρίθηκε, μόνο που λίγοι αντελήφθησαν ότι για τον εαυτό του μιλούσε, αφού νομίζει ότι αυτός είναι Θεός. Μάλλον τον έκαναν να νομίζει ότι είναι ο Θεός. Σε ποιους αναφέρομαι; Μα στην πολιτική ηγεσία του τόπου που πριν μιλήσει περνά πρώτα για… εξομολόγηση. Εδώ πληρώνουμε ακόμη παπάδες της υπαίθρου για το Στρόβολο(!) και αλλού με κόστος 6,5 εκατ. ετησίως. Το προκλητικό βεβαίως αυτής της υπόθεσης δεν είναι ότι πληρώνουμε αλλά το γεγονός ότι η πληρωμή των παπάδων προκύπτει από συμφωνία που εννοείται διαβουλεύθηκε ο Μακάριος με τον εαυτό του το 1970 με το δεύτερο σκέλος να αφορά τη μεταβίβαση από την Εκκλησία στο κράτος έκτασης χιλιάδων στρεμμάτων εκκλησιαστικής γης. Είχε υπογραφεί συμφωνία για να δοθεί η γη το 2012 αλλά ας μας πει ο κ. Αναστασιάδης γιατί δεν υλοποιείται. Μήπως φοβάται να μην μπει κανένα τρακτέρ με οδηγό ρασοφόρο στο Προεδρικό; Γελάμε συμπολίτες μου αλλά η κατάσταση είναι τραγική. Εδώ πάει η έκφραση ότι ο Αρχιεπίσκοπος δεν έχει ούτε ιερό, ούτε όσιο όταν πρόκειται για χρήματα. Τα αρχαία θα τον εμπόδιζαν; Ποιος φταίει όμως για αυτή την κατάληξη; Δεν φταίνε και τα ΜΜΕ που τον τρέχουν ξοπίσω για δηλώσεις επί παντός επιστητού πλην του κηρύγματος του λόγου του Κυρίου; Για το Κυπριακό θες, για την Οικονομία, για τις επενδύσεις, για τις εκλογές; «Τι πιστεύετε Προκαθήμενε;» Έλεος ρε παιθκιά. Μια, δυο τρεις, ε το πιστεύει ότι ό,τι πει είναι κανόνας. Ας μου υποδείξει κάποιος σε ποια άλλη χώρα επικρατούν τέτοια φαινόμενα. Ούτε Βασιλείς σε άλλες χώρες δεν έχουν τέτοιες εξουσίες όπως τις αυτοδημιούργητες της Εκκλησίας που πόρρω απέχουν από όσα προβλέπει το Σύνταγμα. Το οποίο επιτέλους πρέπει να τροποποιηθεί και επί τούτου. Και εδώ κλείνω το τηλέφωνο στη μούρη, όπως το πράττει και αυτός όταν κρίνει ότι είπε ό,τι είχε να πει. Καλή Κυριακή σε όλους, ειδικά σε όσους έχουν περάσει από παγκάρι

Του Κυριάκου Ανδρέου

Σε ερώτηση αν θα υπάρξουν χαλαρώσεις σε θέματα προστασίας περιβάλλοντος ή πολεοδομικών σχεδίων αναφορικά με την εκχώρηση της κρατικής περιουσίας στο Τρόοδος σε επενδυτή ο Υπουργός Γεωργίας απάντησε πρόσφατα αρνητικά. Όχι, είπε, «δεν θα υπάρχουν χαλαρώσεις. Ισχύει το συγκεκριμένο καθεστώς». Διευκρίνισε ότι «θα επιτρέψουμε στους επενδυτές να κάνουν βελτιώσεις στις υφιστάμενες οικοδομές που υπάρχουν σήμερα και κάποιες άλλες μικρές βελτιώσεις στον περιβάλλοντα χώρο, μια μικρή ανάπλαση στο κέντρο, εκεί όπου είναι η Πλατεία Τροόδους και γενικά πολύ προσεγμένες παρεμβάσεις στον περιβάλλοντα χώρο». Κάπως έτσι προ 20ετίας δόθηκαν άδειες σε περιοχή Νατούρα στην Πόλη Χρυσοχούς για την ανέγερση ξενοδοχείου. Κάποιοι έδωσαν διαβεβαιώσεις, κάποιοι δεσμεύτηκαν, κάποιοι καθησύχασαν. Κάπως έτσι σε λίγα χρόνια θα διερωτόμαστε πως άλλαξε τόσο το Τρόοδος και τι απέμεινε να μας το θυμίζει. Να σας πω κάτι; Δεν ευθύνονται αυτοί που επενδύουν χρήματα. Την δουλειά τους κάνουν και με όποιο κόστος για τους υπόλοιπους. Το θέμα είναι τι κάνει το κράτος για να εφαρμόζονται οι νομοθεσίες του. Προχθές δόθηκε άδεια για εξέδρα σε παραλία, ο ένας είπε στον άλλο, άλλοι δεν ρωτήθηκαν και η κρατική μηχανή κινήθηκε μόνο όταν απλοί πολίτες έκαναν viral το γεγονός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αν δεν γινόταν θέμα νομίζετε θα δρούσαν τα υπουργεία και τα τμήματά τους; Νομίζετε και μετά από ότι έγινε θα καταλογιστούν ευθύνες;
Το περιβάλλον είναι κάτι ιερό. Καμία παρέκκλιση, καμία χαλάρωση για κανέναν. Όταν δεν μπορείς να ελέγχεις τα μικρά γράμματα στα συμβόλαια που υπογράφεις τα αφαιρείς. Αν αυτό συνεπάγεται συμβόλαια και επενδύσεις γιοκ, τότε να πάνε στο καλό. Στο βωμό της ανάπτυξης δεν πρέπει να θυσιαστεί ούτε ένα προστατευόμενο βοτσαλάκι. Γιατί αν θυσιάσεις το βοτσαλάκι θα θυσιαστεί και η πέτρα, ακολούθως οι βράχοι και τέλος όλα όσα συνθέτουν το φυσικό περιβάλλον. Μπορώ να καταλάβω και τις διαμαρτυρίες των κατοίκων του διαμερίσματος Πόλης Χρυσοχούς για την υποτιθέμενη αυστηρότητα στην ανάπτυξη της περιοχής. Και λέω υποτιθέμενη γιατί αυτοί που θέλουν την αλώνουν ό,τι ώρα θέλουν την περιοχή. Αγνοούν όμως κάτι. Ο Ακάμας είναι το μόνο εθνικό πάρκο που έχουμε. Οι φυσικές ομορφιές της περιοχής είναι που την έκαναν γνωστή και ξακουστή σε όλον τον κόσμο. Θέλετε να τσιμεντώσετε τα πάντα. Και μετά τι; Έπειτα ναι, συμφωνώ και εγώ ότι η αυστηρότητα δεν πρέπει να εξαντλείται στην περιοχή αλλά σε όλην την Κύπρο. Και η κάθε περιοχή να αξιοποιήσει για το συμφέρον της αυτό με το οποίο την ευεργέτησε η φύση. Δεν φταίνε τα χελωνάκια. Ίσα ίσα που θα μπορούσαν οι αρμόδιες αρχές να εκμεταλλευτούν την παρουσία τους και να την προσθέσουν στο τουριστικό τους προϊόν. Τέλος χαιρετώ την δράση των πολιτών. Η δύναμη τους φάνηκε. Μαζί μπορούμε να κάνουμε πολλά και να ανατρέψουμε άλλα τόσα.

Δεν θέλω να σας κουράσω με αρνητικές σκέψεις. Από αυτές που μας προκαλεί το πολιτικό μας περιβάλλον. Και αυτοί οι πολιτικοί άλλωστε διακοπεύουν. Ακόμα και τούτες τις κρίσιμες ώρες που διανύει το πολιτικό μας πρόβλημα κάποιοι επιλέγουν τη σιωπή και τις βουτιές στη θάλασσα. Ειλικρινά δεν με ενοχλεί. Ίσα ίσα που ενισχύει το συλλογισμό μου που μοιράζομαι σήμερα μαζί σας. Είναι η σειρά μας, εμάς των πολιτών να βγούμε μπροστά. Ακούσαμε πολλά. Άλλα τόσα μας κρύβουνε. Εμείς τι θέλουμε; Οι απλοί πολίτες. Ποιος ρωτά εμάς για το μέλλον μας; Είναι απόφαση της κυβέρνησης ή των αντιπολιτευόμενων κομμάτων πως και πότε θα επιστρέψουμε στα κατεχόμενα χωριά μας, ανεξαρτήτως θρησκευτικής καταγωγής; Ποιος τους εξουσιοδότησε να μας επιβάλουν στρατηγικές όχι μόνο για το πώς θα αντιμετωπίσουμε τη Τουρκία στις διαπραγματεύσεις αλλά και σε ένα σωρό άλλα θέματα εσωτερικής πολιτικής; Είναι απόφαση μόνο της κυβέρνησης και των κομμάτων τι θα αφοδεύσει το σύστημα έξω από το σπίτι μας; Και εξηγούμαι, με αφορμή το θέμα με τους τόνους ελαστικών που στοιβάζονται εγκληματικά σε μια περιοχή για να αποφασιστεί τώρα να μεταφερθούν σε άλλη ήδη επιβαρυμένη. Η πίεση των κοινοτήτων ανάγκασε το Προεδρικό να επανέλθει και να τους ακούσει, να τους εγγυηθεί, να δεσμευτεί. Αν δεν υπήρχε αντίδραση τίποτα δεν θα γινόταν. Μην υποτιμάτε τη δύναμή μας. Μην την αδρανοποιείτε δεχόμενοι παθητικά τα όσα αποφασίζουν ή διαχειρίζονται άλλοι για μας. Είναι μεν με τη δική μας ψήφο που εκλέγονται αυτοί που εκλέγονται και που ακολούθως διορίζουν άλλους αλλά δεν σταματά εκεί η δική μας υποχρέωση. Η διεκδίκηση είναι το μόνο αλλά σπουδαίο εργαλείο στη φαρέτρα μας. Για το δέντρο στη γειτονιά που σκοπεύει να κόψει ο Δήμος μέχρι την λύση του Κυπριακού. Μην υποτιμάτε τη δύναμή μας. Ειδικά τώρα που έρχονται – ξανά- εκλογές και τα αυτιά αδειάζουν από το κερί της αδιαφορίας τους. Κλείνω με στίχους του Ναζιμ Χικμετ (1934): «Aν δεν καώ εγώ αν δεν καείς εσύ αν δεν καούμε εμείς πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;».

Του Κυριάκου Ανδρέου

Αφού σας ευχηθώ καλό χειμώνα και υπομονή να αντέξετε τα σημεία και τέρατα που θα προκύψουν μέχρι τις Προεδρικές, για να αποσυρθούν ξανά στα συρτάρια τους μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση θέλω να ξεκινήσω με κάτι θετικό. Την ευχαρίστηση να βλέπεις τους ντόπιους, ή τόσους ντόπιους περιηγητές να απολαμβάνουν τα τελευταία χρόνια (από τα θετικά της κρίσης) κάθε γωνιά της Κύπρου. Καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού το μαρτυρούσαν αναρτήσεις στο Facebook και το INSTAGRAM. Φωτογραφίες από μέρη που δεν ξέραμε ότι υπάρχουν (πχ ένας εντυπωσιακός καταρράκτης στην Πάφο), φωτογραφίες από την πανίδα και χλωρίδα μας. Από την άλλη και εδώ ξεκινά ο προβληματισμός είναι πως προστατεύεις αυτά τα φυσικά τοπία, τα παρθένα από τους επισκέπτες που δυστυχώς είναι μειωμένης περιβαλλοντικής συνείδησης. Το παράδειγμα της Blue Lagoon στον Ακάμα είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Τα προηγούμενα χρόνια ήταν μια παραλία (δεν είχε οριστεί για λουόμενους) που απολάμβαναν λίγοι, της περιοχής ως επί τω πλείστω. Ύστερα έγινε το μεγάλο μπουμ και τώρα δεν βλέπεις τον ορίζοντα από τα σκάφη που την περικυκλώνουν. Δεν έχει χώρο από τα αυτοκίνητα που συνωστίζονται να περπατήσεις προς την παραλία. Η θάλασσα ρυπαίνεται, η παραλία το ίδιο. Μακάρι να ήμασταν όλοι περιβαλλοντολογικά συνειδητοποιημένοι και ας ναύλωναν λεωφορεία για τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά… Αν όμως αντιλαμβανόταν ο καθένας από εμάς τα χιλιάδες χρόνια που η φύση ανάλωσε για να δημιουργήσει αυτά τα πανέμορφα «κάδρα» θα ήταν διαφορετική η συμπεριφορά μας. Για αυτό οφείλουν να καλλιεργούν από νωρίς στα παιδιά το σεβασμό οι ίδιοι οι γονείς. Στην ερώτηση «Παπά που να πετάξω το χυμό;», δεν πρέπει η απάντηση να είναι «άιστο χαμέ γιε μου». Η απάντηση πρέπει να είναι «να το κρατήσεις μέχρι να βρεις ένα κάλαθο να το ρίξεις μέσα. Και αν στο μεταξύ βρεις και άλλα σκουπίδια να μου το πεις να τα βάλουμε όλα σε μια τσάντα». Τόσο δύσκολο είναι; Νηπιακό θα έλεγα. Έλα όμως που στην πράξη αποδεικνύεται άθλος. Την ίδια ώρα πρέπει και το κράτος να αναλάβει την ευθύνη του. Να είναι ένα βήμα μπροστά στις αποφάσεις για τέτοιες περιοχές. Να γνωματεύσει, να οριοθετεί, να ρυθμίζει. Τι πρέπει και τι όχι… Στην επόμενη εξόρμηση έχετε τα πιο πάνω κατά νου. Δεν είναι εγωιστικό εσύ να απολαμβάνει τέτοιες ομορφιές αλλά την ίδια ώρα να τις στερείς από τα εγγόνια σου;

Του Κυριάκου Ανδρέου

Προχθές μάθαμε δια στόματος Α. Βύρα ότι ούτε τα νέα χρονοδιαγράμματα για τη μετακίνηση των πετρελαιοειδών και των εγκαταστάσεων υγραερίου από το παραλιακό μέτωπο Λάρνακας θα ισχύσουν. Μα ποιος το αποφασίζει σιόρ; Οι εταιρείες; «Για τη μετακίνηση των εταιρειών πετρελαίου, τον Μάρτιο του 2018 και υγραερίου τον Μάρτιο του 2019, τα χρονοδιαγράμματα δεν θα υλοποιηθούν, αφού υπάρχει το ενδεχόμενο οι δύο εταιρείες πετρελαιοειδών να ζητήσουν διορία ακόμα μερικούς μήνες», είπε σε δημοσιογράφους ο δήμαρχος της Λάρνακας. Όσον αφορά τη μετακίνηση των εταιρειών υγραερίου ο κ. Βύρας είπε ότι ο Δήμος παρακολουθεί την όλη κατάσταση, αναμένεται η τελική απόφαση της Επιτροπής Ανταγωνισμού (ΕΠΑ) για το κατά πόσον θα δοθεί άδεια για ίδρυση Κοινοπραξίας εταιρειών υγραερίου και μετακίνηση τους στο Βασιλικό και στη συνέχεια «θα ξεκινήσουμε επαφές ακόμα και διαμαρτυρίες». Διαμαρτυρίες γίνονται εδώ και χρόνια κύριε δήμαρχε. Επαφές, μην το συζητάς. Αυτό που δεν είδαμε είναι έρευνες. Που είναι ο γενικός ελεγκτής και ο γενικός εισαγγελέας; Εδώ ένα υποστατικό παράνομο να έχει ένας κακομοίρης και έχει δεν έχει διορία από το Δήμο δέκα ημερών πριν του το ρίξουν. Γιατί πρέπει να προσκυνάμε εταιρείες; Γιατί πρέπει η υγεία και η ασφάλεια των πολιτών να θυσιάζονται κατά κανόνα στη χώρα μας στο βωμό του κέρδους των ολίγων; Η Πράσινη Ασπίδα καλεί όλους να αναλάβουν την ευθύνη τους. Και αυτήν ακόμη τη Βουλή. Δεν μπορούν να εκδοθούν εντάλματα κεταδάφισης; Ποιος κυβερνά σε τούτο το τόπο; Πάρτε το παράδειγμα της Πλατείας Ελευθερίας. Δέκα χρόνια για μια πλατεία σιόρ και ακόμα που είσαι. Μα το χειρότερο δεν είναι αυτό. Είναι που κάθε εξάμηνο βγαίνει ο δήμαρχος της πρωτεύουσας και αναγγέλλει την ολοκλήρωση των έργων εντός μηνών. Χρόνια τώρα. Πόσο περιπαίξιμο; Για αυτό σας λέω και στη Λάρνακα το βιολί είναι το ίδιο. Σε 5-6 μήνες κάτι άλλο θα σκαρφιστούν εις βάρος μας. Η δουλειά τους εκείνους γίνεται. Η δική μας; Φέρτε μέσα τον γενικό ελεγκτή και το γενικό εισαγγελέα λοιπόν. Ποίοι και τι φοβάστε;

Του Κυριάκου Ανδρέου

Μια συμπαιγνία. Μια καλά ενορχηστρωμένη προσπάθεια για μετατόπιση θεμάτων. Να μην πειραχτούν οι οικονομικοί αιμοδότες. Ωραιοποίηση της κατάστασης, ηθελημένα ή μετά από τηλεφώνημα από την πηγή. «Μην ασχοληθείς με αυτό, είναι ασήμαντο, νομιζω να περιμένουμε» η ευγενική πλευρά. «Αν γράψετε το τάδε θα κοπεί η διαφήμιση» η αγενέστατη. Και οι στρατιώτες σιγά σιγά μαθαίνουν. Μυούνται. Όπως και οι πολίτες όμως. Ξέρουν αναλόγως του θέματος ποια εφημερίδα ή άλλο μέσο θα ασχοληθεί και πόσο, η καλύτερα από ποια οπτική γωνία. Κατάντησαν και τα ΜΜΕ, ανά το παγκόσμιο όχι μόνο εδώ, πλυντήρια να ξεπλένουν όσα έπρεπε να βγάζουν πρωτοσέλιδα. Έλα όμως που πλέον ήρθαν και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης που δεν αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω… Δημιουργούν δυναμική, πιέζουν, κάποιες φορές αναγκάζουν και τα παραδοσιακά ΜΜΕ να μπουν στον χωρό για να μην εκτεθούν. Κάποτε. Όχι πάντα. Τι πρέπει να γίνει; Πως επιστρέφουν στα ΜΜΕ στον αρχικό τους ρόλο; Μπορεί να γίνει αυτό; Μπορεί όσον αφορά τη δική μας χώρα η Ένωση Συντακτών να συμβάλει; Οι καιροί παραμένουν χαλεποί και οι εκδότες και οι καναλάρχες το εκμεταλλεύονται. Δέστε τι γίνεται στις ΗΠΑ, στην Τουρκία. Δεν θέλουν πια δαιμόνιους ρεπόρτερ. Μισταρκούς θέλουν να βάζουν στα πλυντήρια τα λερωμένα και να τα βγάζουν καθαρά. Κάποτε κατά το δοκούν. Δεν σας λέω κάτι καινούργιο, κάτι που δεν ξέρετε και δεν αντιλαμβάνεστε. Την απογοήτευση και συνάμα αγανάκτησή μου μοιράζομαι μαζί σας. Ως εκδότης της μηνιαίας εφημερίδας της Πράσινης Ασπίδας έχω περάσει από αυτές τις διαδικασίες στο επίπεδο που αυτές προκύπτουν για τα κυπριακά δεδομένα. Το θέμα είναι πόσο αντιστέκεται ο καθένας. Όταν σκοπός σου είναι να ενημερώνεις και να καταγγέλλεις δεν πτοείσαι. Όταν το κέρδος δεν είναι ο σκοπός δεν επηρεάζεσαι. Όλοι πρέπει να συμβάλουμε στην ανεξαρτησία μερίδας των ΜΜΕ, αυτών δηλαδή που δεν είναι κομματικά προσκείμενα. Δεν είναι τυχαία που θεωρούνται τέταρτη εξουσία. Ούτε τυχαίο που θεωρούνται αλλά στην ουσία δεν είναι.

Υ.Γ: Ευχαριστούμε τον δήμαρχο Λευκωσίας για την άμεση ανταπόκρισή του σε δημοσίευμά μας την περασμένη βδομάδα με την τρύπα στο πεζοδρόμιο και την ταχεία επιδιόρθωση. Ευχαριστούμε και τον «Πολίτη» που μας δίνει το βήμα για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη και να διορθώνονται έστω και αυτά τα μικρά που ταλαιπωρούν τους πολίτες.

«Ο Λε Κορμπυζιέ πρότεινε οι κατοικίες του μέλλοντος να είναι ασκητικές και καθαρές, πειθαρχημένες και λιτές. Το μίσος του για οποιανδήποτε διακόσμηση τον οδήγησε να οικτίρει τη βρετανική βασιλική οικογένεια και την πλουμιστή χρυσή άμαξα με την οποία πήγαινε στο κοινοβούλιο… Της πρότεινε να ρίξει το σκαλιστό τερατούργημα στους γκρεμούς και να μάθει να τριγυρνάει στο βασίλειό της με το αυτοκίνητο αγώνων Χισπάνο-Σούιζα, μοντέλο του 1911», απόσπασμα από το βιβλίο «Η αρχιτεκτονική της ευτυχίας» του Αλαιν ντε Μποτόν.  Διότι, η ευτυχία δεν κρύβεται ασφαλώς στα οικοδομήματα, στα  αυτοκίνητα πολυτελείας, στους ατέλειωτους μαντρότοιχους, στις πισίνες και στα τζακούζι. Δεν κρύβεται στα γρασίδια, στα γήπεδα γκολφ και στα γήπεδα τένις. Τώρα θα μου πείτε πως οι υποψήφιοι για την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν είναι ευτυχισμένοι όταν πίσω τους κλείνουν οι πόρτες των πανάκριβων σπιτιών τους, τα οποία είδαμε δημοσιευμένα και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και κάθονται αναπαυτικά  στους φημισμένης φίρμας καναπέδες τους;  Δεν νιώθουν μια ευτυχία όταν καμαρώνουν στις λιμουζίνες τους και με τους οδηγούς τους; Ποιος ξέρει; Εκτός και εάν η ικανοποίηση, η ηδονή αλλά και η δύναμη για αυτά που έχουν και τη θέση που κατέχουν τους προσφέρει ένα είδος ευτυχίας. Το θέμα είναι πως οι ψηφοφόροι τους αισθάνονται μια αδικία, διότι έμαθαν να είναι ευτυχισμένοι με πολύ λιγότερα. Έμαθαν να συμβιβάζονται και να αναζητούν την ευτυχία στα μικρότερα, μα πιο ουσιαστικά. Και εάν ενδιαφέρονται να καταλάβουν πώς σκέπτονται οι πλείστοι άνθρωποι, οι ψηφοφόροι τους, να κατανοήσουν τις ανάγκες και τα θέλω τους, πρέπει να δοκιμάσουν, έστω και για λίγο, λιγότερο λαμπερή ζωή. Περισσότερη απλότητα και μια γωνιά τους σπιτιού τους σκοτεινή που να βλέπουν τα άστρα. Να βλέπουν μια απλότητα και μια μαγεία, αφού μόνο σε αυτά κρύβεται η αληθινή ευτυχία. Δοκιμάστε και κάτι άλλο από αυτά που δοκιμάζετε τόσα χρόνια. Πετάξτε μια φορά τις χρυσές άμαξες και τα χρυσά κουτάλια και τότε ίσως πείσετε και τους ψηφοφόρους. Ίσως…

Τους φάγατε τα καλύτερα χρόνια, τους κόψατε τον ενθουσιασμό και τα φτερά. Τους ξενιτέψατε, τους ρίξατε το ηθικό. Ζητούν λεφτά για να ζήσουν αλλά οι γονείς τους, όσοι έχουν γονείς, δεν τα βγάζουν πέρα.Τους μετατρέψετε σε αγρίμια που ψάχνουν διέξοδο εκεί που δεν θα έπρεπε. Διαλύουν τα σπίτια και τις οικογένειές τους. Κάποιοι διακόπτουν σπουδές. Άλλοι δεν πάνε ποτέ να σπουδάσουν. Άλλοι δουλεύουν σαν σκυλιά και τους λένε θα αμειφθούν με εμπειρία… Και εσείς; Εσείς κρύβεστε πίσω από ψεύτικες υποσχέσεις, δηλώσεις, αριθμούς και ευτελή ταμεία στήριξης. Εσείς εννοώ η κυβέρνηση και τα κόμματα. Που κανονίζετε φίλους δεξιά και αριστερά αλλά τους άμοιρους νέους τους έχετε γυρισμένη την πλάτη. Μια γενιά νέων πάει χαμένη… Λυπάμαι αλλά την καταβολή 500 ευρώ για λίγους μόνο και για ελάχιστους μήνες δεν της λες και κοινωνική πολιτική ή πολιτική στήριξης των ανέργων. Είμαστε μια μικρή οικονομία και πιστεύω ακράδαντα πως θα μπορούσε να απορροφήσει τα σπλάχνα της. Αλλά τα άφησε να τα ρουφήξει η απόγνωση και η απελπισία. Ζούμε σε ένα κράτος όπου οι πολυσυνταξιούχοι αυξάνονται γιατί όταν κενώνεται μια θέση τσουπ επιλέγεται ένας από τους πολλούς αναντικατάστατους. Προσλαμβάνονται από το παράθυρο στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο αλλά δεν ανοίγουν θέσεις νεοεισερχόμενων. Οι συντεχνίες κοιτάνε τα κεκτημένα όσων οσονούπω αφυπηρετούν για αυτούς που έρχονται δε βαριέσαι. Τα παιδιά μας ρε. Τα νιάτα μας. Αύριο θα τους ζητάτε να ψηφίσουν στις προεδρικές. Θα κλαίτε πάλι επί των ερειπίων της αποχής. Αυτό θα  είναι το ελάχιστο από τα βάσανα της Πολιτείας και των κομμάτων τα επόμενα χρόνια. Αυτήν την απαξίωση στους νέους θα την βρείτε μπροστά σας. Γιατί οι νέοι σας νεκάτσιασαν. Και η διαφορά της νέας γενιάς με προηγούμενες είναι ότι αντιδρά. Αντιδρά και μάλιστα έντονα. Ή που θα το καταλάβετε με το καλό ή που θα σας επιβληθεί με τρόπο που δεν θα αρέσει σε κανένα. Φοβάμαι για το δεύτερο και απαιτώ να πράξετε το πρώτο. Ακούστε τους νέους. Θυμηθείτε ότι κάποτε ήσασταν και εσείς. Όσο για τους νέους στην πολιτική και με αξιώματα λυπάμαι να σχολιάσω ότι φαίνεται να είναι προαπαιτούμενο να επιλέγονται και να προωθούνται όσοι έχουν σκουριασμένο μυαλό.

Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας σε εσάς απευθύνομαι. Εσείς έχετε αυτή τη στιγμή και σίγουρα για άλλους δέκα μήνες το ένα από τα δύο κλειδιά που ξεκλειδώνουν τη λύση. Για αυτήν που για τέσσερις δεκαετίες και βάλε ο λαός έχει δοκιμάσει πολλές πίκρες και απογοητεύσεις. Το άλλο κλειδί το έχει η άλλη πλευρά και δεν μπορούμε να το πάρουμε πλην να τους παροτρύνουμε να το χρησιμοποιήσουν. Δεν γίνεται κάθε που είναι εκλογές να το ρίχνουμε σε ένα συρτάρι και να προσηλωνόμαστε στην εκλογή ή επανεκλογή. Ο κόσμος κουράστηκε. Απηύδησε. Εσείς πόσες φορές αντέχετε να δείτε ένα έργο σε επανάληψη; Πληροφορούμαι ότι σε επίπεδο διαπραγματευτών σημειώνεται μια κάποια πρόοδος. Το πολύ σε δύο μήνες θα δείξει. Δύο μήνες κύριε Πρόεδρε δεν αντέχατε; Δεν μπορούσατε να φυλάτε Θερμοπύλες από τους Εφιάλτες; Έπρεπε να γίνουν όσα έγιναν την προηγούμενη βδομάδα και κάποιοι τώρα να βλέπουν εσάς ως Εφιάλτη; Δεν ξέρω αν βόλεψε ή τελικά σας έκανε κακό το ταξίδι στην Ινδία, θα δείξει εντός των ημερών. Όμως κύριε Πρόεδρε έχουμε απαίτηση ως πολίτες και ως κίνημα που υπερασπίζεται το Περιβάλλον και τον Άνθρωπο -που ευημερούν μόνο σε συνθήκες ειρήνης- να φέρετε το νου σας. Οι άλλοι βλέπουν προεδρικές πλην όμως ΤΩΡΑ Πρόεδρος εσείς είστε. Μην ξεχνάτε ότι είστε Πρόεδρος όλων των Κυπρίων και όχι μόνο των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ, ή καλύτερα μιας από τις πολλές πτέρυγές του. Σε σας εναποτίθενται οι ύστατες ελπίδες μας για επίτευξη λύσης. Σε σας θα έπρεπε να εναποτίθενται και οι ελπίδες μας για πλείστα τόσα ζητήματα στο εσωτερικό όπως η Υγεία, η Παιδεία, η Εργασία, το Περιβάλλον. Πλην όμως αφοσιωθήκατε στο Κυπριακό. Τώρα με τι προσόντα θα ζητήσετε από τον λαό να σας δώσει τη ψήφο του για επανεκλογή; Τι θα προτάξετε για αυτήν σας την επιθυμία; Κύριε Πρόεδρε φέρτε το νου σας. Και εσείς κ. Ακκιντζί δείξτε επιτέλους πυγμή. Κύπριος είστε και εσείς μην το ξεχνάτε.

Ζητούνται ικανοί και τίμιοι να μας διοικήσουν. Ζητούνται ειλικρινείς και νομοταγείς να μας κυβερνήσουν. Ζητούνται ταπεινοί και δίκαιοι να μας δείξουν το δρόμο. Κρατώ το φανάρι και ψάχνω μα δεν βρίσκω. Συναντώ μόνο αχυράνθρωπους και πίσω από αυτούς κροκόδειλους και βρικόλακες που μας ρουφούν το αίμα. Είναι για να σε πιάνει η απόγνωση. Αβέρτα δηλώσεις και αντιδηλώσεις, καβγάδες, κόντρες και αγκρίσματα. Και δώστου λαού να φανατίζεται στηρίζοντας τον ένα ή τον άλλο. Ρε εμάς ποιος μας στηρίζει που αυτοί όταν κλείνουν οι τηλεοράσεις τα πίνουν στην πλάτη μας; Περιμένουμε ακόμη τις συλλήψεις που όλο εξαγγέλλονται και όλα αναβάλλονται για όλους αυτούς που μας κατέστρεψαν. Αντί αυτών βλέπουμε στις ειδήσεις δυστυχισμένους με χειροπέδες επειδή έκλεψαν ένα κομμάτι ψωμί για να επιβιώσουν. Δε λέω δίνουν και οι καρχαρίες στα πλαίσια της «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης» πίσω, από αυτά που τρώνε και σπάζουν. Πάντα on camera. Ποτέ πίσω. Αν παραλείψουν τα κανάλια ένα τέτοιο γεγονός μας το κοπανάνε με πληρωμένες διαφημίσεις. Μα είναι υποκριτικό να ξεζουμίζεις κάποιον και μετά να φέρνεις φωτογράφο να σε φωτογραφίσει που του πετάς ένα μπουκάλι γάλα. Μωρά αβοήθητα περιμένουν ένα γιατρό να δεήσει να αποφανθεί αν θα τα εγχειρίσει, ασθενείς περιμένουν μήνες αν όχι χρόνια για μια εξέταση. Αλλά οι αχυράνθρωποι και οι πίσω από αυτούς είναι με πιστοποίηση γιατρού από το εξωτερικό υγιείς. Αν δεν είναι γίνονται στο πι και φι. Και κλάψε εσύ για τον πατέρα σου που πήγε για εγχείριση και βγήκε σε φέρετρο από μόλυνση. Και νιώσε ντροπή που η μάνα σου είναι με μια ψωροσύνταξη ενώ άλλες στην ηλικία της έχουν οδηγούς που εσύ και οι υπόλοιποι φορολογούμενοι πληρώνουν. Ποιος νοιάζεται για την ισονομία σε τούτον τον τόπο; Κάνανε τους νόμους λάστιχα και τους ξεχειλώσανε βάλε βγάλε για να βολευτούν οι λίγοι και οι υπόλοιποι ας πάνε να πνιγούν. Μέχρι που θα τραβήξει η ιστορία; Μέχρι, καταλήγω, που οι κροκόδειλοι και οι βρικόλακες να μην βρίσκουν άλλο αίμα να πιουν και να στραφούν στα άχυρα. Πικρή μα η αλήθεια, αν δεν ξυπνήσουμε.